Wróć do Indii

Wróć do Indii

Sześć lat temu Peter wrócił do Indii, aby pójść w ślady rodziców i odnaleźć dawno zapomnianych przyjaciół ojca...

Kiedy byłem młodszy, mój ojciec napisał moje imię na kartkach papieru w sanskrycie hindi. Myślałem, że to magiczny język z krainy fantasy, takiej jak Narnia, Lilliput i Blefuscu.

Kiedy byłem starszy, siadałem z nim i moją mamą przed telewizorem i słuchałem, jak krzyczy o ostatnich podróżach Michaela Palina przez podgórze Himalajów lub zakurzone ulice Radżastanu. „Musimy wracać” – wyjaśnił entuzjastycznie i zwrócił się do mojej matki. „Zapachy” – mawiał. „Kolory” – odpowiedziała mama. „Musimy wrócić…”

Moja mama i ojciec mieszkali w Bhilwara w Radżastanie w latach 1969–1971 i wrócili do Indii dopiero w 2014 r. Mój ojciec, który ukończył studia i nie był pewien, co ze sobą zrobić, zgłosił się na ochotnika do VSO (Voluntary Service Overseas) jako nauczyciel języka angielskiego.

Moja mama, trochę mniej szalona, ​​poczekała rok i skończyła studia, zanim do niego dołączyła. Tam mój ojciec zaprzyjaźnił się z miejscowymi – Satynarain i Radheshyam Joshi to dwaj bracia, którzy często pojawiają się w jego opowieściach. Małe miasteczko Bhilwara było niczym więcej niż zbiorem budynków na pustyni ze stacją kolejową, szkołą i pocztą.

Samochodów było niewiele, jeśli w ogóle, a elektryczność była rzadka i nieprzewidywalna. W swoim maleńkim mieszkanku gotował jedzenie i herbatę na jednym kuchence Primus.

alt=“Satyanarayan i Radheshyam Joshi”>Satynarain i Radheshyam Joshi – Bhilwara, 2008

Dołączyła do niego moja mama i mieszkali w Bhilwara, podczas gdy mój ojciec realizował kontrakt w miejscowej szkole. W tym czasie odbywali krótkie podróże po Indiach, zanim ostatecznie pożegnali się i wrócili do Anglii.

Był początek lat 70., więc dołączyli do obcokrajowców na Jedwabnym Szlaku, którzy przedostali się do Pakistanu, a następnie udali się przez Afganistan, Iran, Turcję, do Grecji i dalej przez Europę Zachodnią.

Wrócili do Anglii bez pieniędzy w kieszeniach kaftanów, aby wsiąść do autobusu do domu moich dziadków w Bexley i tak przeszli ostatnie kilka mil mokrymi i ponurymi ulicami południowo-wschodniego Londynu.

Przez całe dzieciństwo i młodość uważnie słuchałam opowieści moich rodziców o Indiach i ich podróżach: mój ojciec gonił za pociągiem z Delhi, w którym miał jechać, a moja mama siedziała sama w pociągu i zastanawiała się, dokąd on poszedł – moja mama była wtedy w Indiach zaledwie kilka godzin!

Często opowiadano także historie o mojej matce wymieniającej się rupiami z mężczyznami ubranymi w kałasznikowa w Kabulu i o moim ojcu cierpiącym na malarię w Lahore. To właśnie te historie napełniły mnie pragnieniem wędrówki.

Po ukończeniu studiów w 2006 roku zacząłem podróżować po Europie z krótkimi przerwami, a następnie zwiedzałem Azję z wycieczką do Chin. Następnie pod koniec 2008 roku zdecydowałem się wyjechać do Indii. Do Radżastanu i Bhilwary – aby odnaleźć miasto i ludzi stojących za tymi historiami.

Jeśli mam być szczery, nie spodziewałem się, że ją znajdę. Pomyślałem, że znajdę Bhilwarę, pospaceruję po okolicy i zadam kilka pytań, zrobię kilka zdjęć, żeby pokazać ojcu, jak bardzo się to zmieniło, i to było wszystko, co udało mi się osiągnąć. Miałem tylko zdjęcie paszportowe mojego ojca z lat 70. XX wieku i kilka listów, które dawno temu otrzymał od znajomych. Miałem adres szkoły, która już nie istniała i kilka nazwisk osób, które mogły żyć lub nie.

alt=“Mój ojciec w 1970″>Mój ojciec w 1970

Kiedy już przyjechałem i zameldowałem się w hotelu, wskoczyłem do tuk tuka i poprosiłem kierowcę, żeby zawiózł mnie do szkoły, w której pracował mój ojciec. Już nie istniała, ale kierowca zapytał kilku znajomych i wkrótce dowiedział się, gdzie przeniosła się nowa szkoła.

W południe dotarliśmy do szkoły Shree Mahesh, gdzie wysiadłem i przeszedłem przez bramę szkoły w samą porę, aby zobaczyć nowych uczniów przybywających na semestr. Po wyjaśnieniu się niezliczonej liczbie pracowników spotkałem się z dyrektorem i poproszono mnie, aby został na lunchu wraz z setkami nowych uczniów!

Skończyło się na tym, że poszło mi znacznie lepiej, niż się spodziewałem. W bożonarodzeniowy poranek 2008 roku zadzwoniłem do mojego ojca z Bhilwara około 7:00 GMT. Powiedziałem dzień dobry, po czym przekazałem telefon moim gospodarzom, Satynarainowi i Radheshyamowi Joshiemu.

„Witam, Geoffrey” – zawołali. – Minęło trochę czasu, przyjacielu. Właściwie to tyle – około 38 lat, odkąd rozmawiali. Ponownie nawiązali kontakt i pozostali w kontakcie, torując drogę do prawdziwego ponownego spotkania w 2013 roku.

Pięć lat później, niemal co do dnia, przekroczyłem ten sam próg tego samego domu w Bhilwara, ale tym razem poszedłem za ojcem do domu. Ale to już inna historia i inny wpis na blogu.
.