Odpicuj moją podróż autobusem: Autobusy na Samoa to wyjątkowe przeżycie

Odpicuj moją podróż autobusem: Autobusy na Samoa to wyjątkowe przeżycie

Samoańskie autobusy są niewygodne, hałaśliwe i nie kursują punktualnie. Ale na tym właśnie polega zabawa! Nawet jeśli nie możesz nigdzie pojechać na Samoa, pojedź gdzieś autobusem.

Chcieliśmy opuścić Apię i udać się na południowe wybrzeże. Słyszeliśmy, że woda jest niesamowita i że jest tam kilka wspaniałych atrakcji przyrodniczych do zobaczenia. Taksówki są drogie, a ponieważ mamy ograniczony budżet, odpowiedzią był autobus. Podróżowaliśmy już po Wyspach Pacyfiku wieloma autobusami, ale ten był trochę inny.

Po pierwsze, samoańskie autobusy są jaskrawo udekorowane w dowolnym stylu, jakiego pragnie kierowca. Widzieliśmy jeden z motywem Bon Jovi i Guns 'n' Roses, jeden z motywem loterii i kilka, które najwyraźniej nosiły imię matki kierowcy. Wydaje się, że kierowcy ustalają własne zasady i odjeżdżają, kiedy tylko są gotowi lub kiedy autobus jest pełny, a jeśli chcą wyjechać wcześniej i oglądać rugby, to to zrobią.

Kolorowe samoańskie autobusy

• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>
• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>
• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>
• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>
• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>
• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>
• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>
• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>
• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>
• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>
• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>
• alt=“Samoaische Busse in Samoa“>

Kiedy weszliśmy do naszego, zastaliśmy kierowcę śpiącego.

„Przepraszam, czy autobus jedzie do plaży Vaiula?” zapytał Kię. Brak odpowiedzi. Poklepała go po ramieniu i wyglądał na dość zrzędliwego, gdy Kia zapytała ponownie. Skinął głową, nadal wyraźnie zirytowany. „A kiedy to się zaczyna?” Całkiem rozsądne pytanie, pomyśleliśmy.

„10:30” – warknął. Właśnie minęła 10.

O 11, po tym, co wydawało się wiecznością siedzenia na parnych siedzeniach, w końcu uruchomił silnik i powoli wjechał pojazd na najbliższe miejsce parkingowe, po czym ponownie wyłączył silnik i czekał. Zamiast tego wysiadł miejscowy i wsiadł do innego autobusu. Po kolejnych kilku minutach kierowca ponownie włączył silnik, tym razem wjeżdżając na główną drogę, okrążając rondo, po czym wrócił do tej samej zatoki na dworcu autobusowym. Kia i ja tylko spojrzeliśmy na siebie.

Ostatecznie opuściliśmy dworzec autobusowy około 11:15 i 10 minut później zatrzymaliśmy się na pierwszej stacji benzynowej, gdzie kierowca i prawie wszyscy pasażerowie wysiedli, aby kupić przekąski na nadchodzącą podróż. Gdy wszyscy już wsiedli, odjechaliśmy i pojechaliśmy do najbliższej stacji benzynowej, gdzie wysiadł znajomy kierowcy i napełnił kanister benzyną. Patrzyliśmy z niepokojem, jak chowa go pod autobusem, dokąd miał jechać bagaż!

W końcu opuściliśmy Apię. Kierowca włączył radio i znalazł swoją ulubioną stację, która zdawała się specjalizować w czymś w rodzaju hybrydy euro-techno-reggae. Miał własny wzmacniacz i głośniki zamontowane z przodu, co uniemożliwiało prowadzenie rozmowy. W samoańskich autobusach też panuje dość dziwna hierarchia, gdzie obcokrajowcy i osoby starsze siedzą z przodu, aby móc „cieszyć się” pełną głośnością ulubionych dźwięków kierowcy.

W 2009 roku rząd Samoa zmienił prawo z jazdy po prawej stronie drogi na lewą. Wygląda na to, że nie został on w pełni obłożony. Nasz autobus był pojazdem z kierownicą po prawej stronie, ale kierowca czasami jechał tylko środkiem drogi. Na szczęście poza Apią nie ma zbyt dużego ruchu, więc nie było zbyt wielu momentów, w których można było zobaczyć własną śmierć.

Sama podróż samochodem miała zająć tylko około godziny, a w autobusie było nas prawie trzech. Nasz budżet dyktuje nam, że podczas naszego pobytu będziemy musieli korzystać z większej liczby samoańskich autobusów. Mam tylko nadzieję, że nasz następny kierowca woli zamiast tego lekkie słuchanie!

Misja: Atlas & Boots

      .