Waarom ik (weer) gestopt ben met het eten van vis.

Waarom ik (weer) gestopt ben met het eten van vis.

Op 13-jarige leeftijd werd Kia vegetariër, maar 15 jaar later begon ze weer vis te eten. Hier reflecteert ze waarom deze beslissing verkeerd was

Er schuilt een inherente hypocrisie in wat ik doe voor de kost. Aan de ene kant schrijf ik over de toestand van de planeet, waarbij ik oproep tot plafonds voor het toerisme en het uitsterven van het toerisme aanpakt, maar aan de andere kant blijf ik vliegen in de wetenschap dat dit de slechtste manier van reizen is in termen van CO2-uitstoot.

Ik troost mezelf met het feit dat ik geen vlees eet, een ergere boosdoener als het om uitstoot gaat, maar wel vis en zuivel. Het is verleidelijk om te zeggen: "Nou, vis is niet zo slecht als vlees" - en dat kan vanuit ecologisch perspectief waar zijn, maar hoe zit het met de moraal?

Het milieuvraagstuk is lastig en ingewikkeld, maar het morele vraagstuk – het doden van dieren die we in welvarende samenlevingen niet hoeven te eten – is eenvoudiger, of zou dat in ieder geval moeten zijn.

Ik kwam relatief vroeg in aanraking met het slachten van dieren. Toen ik dertien was, bezocht ik mijn voorouderlijk thuisland in Bangladesh en zag hoe twee koeien werden gedood. Toen de magen van de karkassen werden verwijderd, beloofde ik nooit meer vlees te eten, deels uit morele bezwaren en deels uit afschuwelijke afschuw.

Ik vond het vanzelfsprekend dat ik ook de vis zou opgeven en dus werd ik, tot grote wanhoop van mijn moeder, vegetariër.

Voor een moslimkind dat in de jaren negentig opgroeide in Oost-Londen was dit vrijwel ongehoord. Ik herinner me dat ik op talloze bruiloften zat met schotels vol tandoori-kip en vaten lamscurry en een ober vroeg om wat dhal voor me te brengen. Onze cultuur draait sterk om vlees en lange tijd dachten mensen dat ik een vreemde eend in de bijt was.

Toch bleef ik de volgende vijftien jaar vegetariër. Op 28-jarige leeftijd begon ik echter weer vis te eten, vooral voor het gemak tijdens het reizen. Zelfs in ontwikkelde landen als Frankrijk en Argentinië hadden restaurants vaak geen enkele vegetarische optie, in dit geval koos ik voor vis.

Langzaamaan kroop vis terug in mijn dieet en soms koos ik er zelfs voor een vegetarisch alternatief. In 2020 heb ik helemaal niet gereisd, maar toch at ik een of twee keer per maand vis.

Andrii Koval/ShutterstockVis kroop terug in het dieet van Kia

Toen gebeurden er afgelopen week twee dingen waardoor ik (opnieuw) van gedachten veranderde. Eerst las ik We love Animals – so waarom behandelen we ze zo slecht?, een verhelderend artikel van Henry Mance, hoofdredacteur van de FT. Ten tweede luisterde ik naar de podcast Seaspiracy Controverse: Should We Stop Eating Fish? en was totaal niet overtuigd door het contrapunt.

Het artikel van Mance was bijzonder ontroerend. Daarin legt hij uit: “Liefde voor dieren is een van de fundamentele waarden van onze samenleving. Rationeel denken is een andere. De manier waarop we met dieren omgaan past bij geen van deze waarden; het wordt geleid door traditie en traagheid.”

Kortom, we eten vlees omdat we dat altijd hebben gedaan en niet de moeite nemen om te veranderen.

In zijn kritiek op vegetariërs zegt Mance: "Denk niet dat vegetariërs het Amazonegebied ontbossen. Driekwart van de productie van sojabonen gaat naar veevoer; minder dan 5% gaat naar tofu en sojamelk. Het is simpelweg efficiënter om de bonen direct te eten dan om dieren te fokken. De uitbreiding van de landbouw is de grootste drijvende kracht achter het uitsterven van wilde dieren."

Mijn Afbeeldingen – Micha/ShutterstockVissen worden vaak urenlang in sleepnetten gesleept

Over vissen schrijft hij: ‘Dan zijn er vissen die we elk jaar met biljoenen doden. Wetenschappelijke studies wijzen er nu sterk op dat ze pijn voelen. Maar dierenbeschermingswetten beperken de visserij in de zee grotendeels niet: vissen worden vaak urenlang in sleepnetten gesleept of uit het water gestikt.’

Ik herinner me dat ik een paar jaar geleden een artikel las over een aquarium in South Carolina waar een ongelooflijk oude cobia woonde. Er werd aangenomen dat de vis blind was en op de bodem van zijn grote aquarium rustte. Tijdens het voederen zwom een ​​kleinere, jongere cobia naar de bodem van het aquarium, duwde de oudere cobia aan en leidde hem naar de oppervlakte. Toen ze klaar waren met eten, leidden de jonge vissen de oudere terug naar de bodem. Dit gebeurde elke dag. Kunnen we echt zeggen dat deze twee wezens geen bewustzijn hadden?

Na het lezen van het artikel van Mance besloot ik te stoppen met het eten van vis. Helaas betekent dat niet dat ik een gratis kaartje krijg. Mance schrijft: ‘Vegetariërs beschouwen zuivel over het algemeen als een keuze zonder schuldgevoel, omdat er geen sprake lijkt te zijn van de dood. Maar bij zuivel gaat het erom dat koeien worden geïmpregneerd, onmiddellijk worden gescheiden van hun kalveren en vervolgens worden gemolken voor onze consumptie. We verbreken de band tussen moeder en kalf omdat we de smaak lekker vinden.’

De morele imperatief is duidelijk: wij in welvarende samenlevingen moeten stoppen met het consumeren van dieren en dierlijke producten. Persoonlijk ben ik nog niet klaar om kaas en chocolade op te geven, dus wat is de oplossing? Is er daar een?

Ik denk dat ‘Imperfect Veganism’ van schrijver Ezra Klein een goede optie biedt. Volgens dit model volgt Klein thuis een veganistisch dieet, maar accepteert hij dat hij vegetarisch is op reis of bij bepaalde maaltijden met bepaalde mensen. Dit bouwt falen in het systeem in en zorgt ervoor dat als je faalt, je niet terugglijdt naar volledig carnivoorisme. In plaats daarvan boek je het als een vrije dag en blijf je veganistisch eten.

Ik heb zoveel mensen horen zeggen dat de geschiedenis ons hard zal beoordelen op de manier waarop we met dieren omgaan, maar diezelfde mensen zeggen ook: "Maar ik kan niet stoppen met het eten van vlees", net zoals ik zeg: "Ik kan kaas en chocolade niet opgeven."

Als we naar de meest gruwelijke wreedheden in de menselijke geschiedenis kijken, vinden we het moeilijk te begrijpen hoe goede, normale mensen deze zijn gaan accepteren. Om dit te begrijpen hoeven we alleen maar naar binnen te kijken. Wij weten, net als zij, dat er horror plaatsvindt. En wij kiezen er, net als zij, voor om kalm te blijven en door te gaan.

In How to Love Animals in a Human-Shaped World begint Henry Mance aan een persoonlijke zoektocht om te ontdekken of er een eerlijker manier is om naast andere soorten te leven. Hij gaat aan de slag in een slachthuis en op een boerderij om de realiteit van het eten van vlees te onderzoeken, en ontmoet chef-koks, boeren, activisten, filosofen, wetenschappers en technologievisionairs die de manier waarop we over dieren denken opnieuw definiëren.

Omslagfoto: Rudmer Zwerver/Shutterstock

      .