Van Journal Week 7: Tassie Tour met papa

Van Journal Week 7: Tassie Tour met papa

De waarde van tijd...

Ze zeggen dat met elk jaar dat verstrijkt, onze dagen een beetje korter lijken. Terwijl deze weken in Tassie voorbij vliegen, kan ik dat zeker bevestigen. Het is moeilijk te geloven dat we alweer zeven weken onderweg zijn en dat maakt me bang.

De waarheid is dat ik me sinds mijn kindertijd altijd bewust ben geweest van hoe beperkt ons leven is. Sterker nog, ik zou zeggen dat ik er nog bijna elke dag aan denk. Hoe vaak hebben onze ouderen ons niet verteld dat we onze jeugd moeten koesteren, omdat ze voor hen met hun ogen knipperden en het allemaal voorbij was? Ik heb deze woorden altijd heel letterlijk genomen.

Voor sommigen, waaronder Haylea, klinkt dit als een vloek, en misschien is dat in sommige opzichten ook zo. Maar ik denk dat deze vloek mij één ding heeft geleerd: bang zijn voor tijdverspilling, wat ik achteraf gezien als een voordeel kan zien.

Nu de huidige pandemie de vrijheden en kansen van veel mensen wegvaagt, kan ik me de diepe ontevredenheid voorstellen van zovelen die de dingen die ze altijd al wilden doen of bereiken, zo lang hebben uitgesteld. Pas als deze vrijheden en kansen verdwenen zijn, beseffen ze het gevaar van zelfgenoegzaamheid. Pas dan beginnen de meeste mensen bang te worden voor het zand van de tijd.

Maar ik begrijp ook de behoefte aan evenwicht en het belang van leven in het heden. Als je te veel in dit soort dingen opgaat, kun je datgene uit het oog verliezen waarvoor je bang bent te verliezen. Het is een delicate evenwichtsoefening waar ik nog steeds aan werk.

Iemand die ik altijd heb bewonderd vanwege zijn gegronde gevoel voor tijd, is mijn vader. De laatste keer dat ik hem op deze blog noemde, zeilden we samen langs de oostkust van Australië aan boord van Malaika, een stalen jacht van 15 meter dat hij in de loop van tien jaar zelf had gebouwd zonder voorafgaande ervaring. Dit niveau van toewijding, waarbij ik tien jaar besteed aan het bereiken van een doel zonder beloningen op de korte termijn daartussen, is iets dat ik diep bewonder.

Deze week was het zijn beurt om in te vliegen om ons te vergezellen op onze avonturen in Tasmanië.

Het Tasman-schiereiland en Port Arthur

We begonnen de week met een reis naar het Tasman-schiereiland. Deze regio is vol geschiedenis en ongelooflijke natuur. We hebben beide op de eerste dag met mijn vader meegemaakt, terwijl we de ruige kustlijn op de Waterfall Bay Track verkenden en leerden over het leven van de vroege veroordeelden in Port Arthur.

Port Arthur is echt een bijzondere plaats en heeft ons allemaal een nieuwe waardering gegeven voor de ontberingen waarmee de voorouders van veel Australiërs te maken kregen. Lees meer: ​​Waterfall Bay-wandeling

• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>

Amos ronde twee

Op de tweede dag dat onze vader ons bezocht in Tasmanië, kregen we een curveball. We hadden op het laatste moment een aanbod gekregen om Picnic Island, een van de mooiste privé-eilanden van Tasmanië, te fotograferen en te promoten, en dat wilden we absoluut niet afslaan.

Dit betekende echter dat we een behoorlijk grote trektocht terug naar Freycinet National Park moesten maken.

Toen we aankwamen moesten we papa Mount Amos laten zien, wat absoluut een van onze persoonlijke hoogtepunten van de reis was. Zo gingen we de tweede ronde in.

Lees meer: ​​Wandeling naar de berg Amos
alt=“MOUNT AMOS TOP PANORAMA”>

Picknick eiland

Een verblijf op Picnic Island was op zijn zachtst gezegd een geweldige ervaring. We werden ook begiftigd met fantastische omstandigheden. We hadden vrijwel geen wind, een helderblauwe lucht en vurige zonsondergangen - een schril contrast met de voorgaande week in Tassie.

Lees meer: ​​Verblijf op Picnic Island
alt="PICNIC EILAND TASMANIË">

Mount Field en de Styx

Het volgende op de agenda was een reis terug naar een van mijn favoriete nationale parken in Tasmanië; Bergfeld. Het oorspronkelijke plan was om het alpiene deel van het park te verkennen, maar helaas lieten de omstandigheden ons niet toe om daar met een groot busje te komen.

Maar papa vond het helemaal niet erg en hij genoot van de gelegenheid om het Tassie-regenwoud en de Mount Field-watervallen te zien.

We maakten ook een korte stop bij The Styx, een uitgestrekt bosgebied dat bekend staat als de thuisbasis van enkele van de hoogste bloeiende bomen ter wereld. Helaas is een groot deel van deze regio gewijd aan houtkap, maar dankzij aanhoudend activisme zijn de hoogste bomen in The Styx bewaard gebleven voor natuurbehoud.

Lees meer: ​​Styx Tall Trees-wandeling

Lees meer: ​​Three Falls Circuit & Tall Trees Walk in Mount Field National Park

• alt=“HOHE BÄUME GEHEN IM STYX“>
• alt=“HOHE BÄUME STYX SCHUTZGEBIET“>

oud=““>
We sloten deze geweldige dag vol ontdekkingen af ​​met een verblijf in Bethune Park, een perfecte afgelegen plek vlak bij de snelweg naast een prachtig meer. Het was geweldig om samen met papa tijd door te brengen bij het vuur, een moment dat ik altijd zal koesteren.
alt=“KAMPEREN OP DE KAMPEERPLAATS BETHUNE “>

Hobart en Mount Wellington

Zo snel als de zevende week voor ons was aangebroken, was hij ook voorbij gevlogen. De laatste dag breng je door met papa die Hobart verkent en geniet van het uitzicht vanaf Mount Wellington door de steile paden van The Springs te beklimmen.

Opnieuw hadden we prachtig weer en een duidelijk zicht op Hobart van bovenaf.

Lees meer: ​​Wandeling naar Mount Wellington

Lees meer: ​​Snug Falls Tasmanië

• alt=“MOUNT WELLINGTON-WANDERUNG“>
• alt=“GIPFEL DES MOUNT WELLINGTON“>

Triggers en timing

Mijn vader heeft en leert mij nog steeds veel dingen. Zoals de meeste mensen verlangde ik naar onafhankelijkheid toen ik jonger was. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik me tot wijze mannen wend om mij te helpen betere beslissingen te nemen.

Hoewel Haylea en ik instinctief weten dat het pad dat we volgen de juiste voor ons is, brengt de onorthodoxe levensstijl van ons ook onzekerheden met zich mee. De realiteit is dat het opgeven van de traditionele negen-tot-vijf-tijd om een ​​bevredigender leven te leiden veel moeilijker is dan simpelweg die gevreesde bureaubaan aannemen.

Maar zonder risico is er geen winst. Groei en vooruitgang komen niet voort uit gemakzucht, maar gedijen in een wereld vol uitdagingen en onzekerheid. We verwerpen de weg van de minste weerstand, omdat we weten dat die weg alleen naar overwinningen op de korte termijn leidt en de grootste beloningen overslaat.

Ik prijs mezelf heel gelukkig dat ik omringd ben door onvoorwaardelijke steun. Papa stelde me deze week gerust door me waardevol advies te geven; vertrouwen op onze instincten en ons bewust zijn van wat hij ‘triggers’ noemt. Hij legt uit dat deze triggers gebeurtenissen zijn die als katalysator voor actie moeten worden beschouwd. Dit vereist een verschuiving van de focus naar het heden, zodat u beter kunt begrijpen waar u in de toekomst naartoe gaat.

Timing is alles. Leef nu, vertrouw op je instinct en de triggers zullen je naar de toekomst leiden.
oud=““>
oud=““>

.