Parachutespringen in Cairns: springen vanaf 16.000 voet

Parachutespringen in Cairns: springen vanaf 16.000 voet

Na een maand in Australië leek parachutespringen in Cairns een passende manier om een ​​epische reis te beëindigen

Ik liet me in het kussen vallen met de afgeleide uitdrukking van iemand die geconfronteerd wordt met 200 kanalen en geen fatsoenlijk tv-programma ertussenin. Ik zuchtte, geeuwde en boog me voorover.

Na zeven dagen duiken in het Great Barrier Reef en alle verwondering en adrenaline die daarmee gepaard gaat, leek het een makkie om onze maandlange reis door Australië te beëindigen met twee dagen in een hotel in Cairns. Zeker, er was een geweldig pannenkoekenhuis verderop in de straat en ja, Aangan om de hoek had een uitstekende Indiase keuken, maar na het kamperen, wandelen, zeilen en duiken door dit land ter grootte van een continent, waren we niet tevreden met een rustig afscheid.

We hadden trouwens nog een paar kilometer over op onze Greyhound 10.000 KM-pas die we hadden gekocht voor transport en toeren (nu vervangen door de Whimit-pas). We hadden het grootste deel van ons quotum opgebruikt op de overtocht van Adelaide naar Alice Springs en vervolgens Airlie Beach naar Cairns, evenals een Neighbours-tour in Melbourne en twee nachten kamperen in Uluru. Verrassend genoeg hadden we nog genoeg kilometers over om te skydiven in Cairns, dus boekten we gretig een vlucht bij Skydive Australia.

alt="Onze strijdwagen wacht op de parachutesprong in stapels stenen">Atlas & LaarzenOnze strijdwagen wacht

Peter en ik zijn allebei eerder skydivers geweest en dit was een kans om van de ervaring te genieten met kennis uit de eerste hand van wat we konden verwachten. En dus stonden we vóór zonsopgang op en gingen we naar beneden voor onze pick-up om 5 uur.

In de minibus zat een groep van zes passagiers, allemaal met blauwe ogen en nuchter, misschien nog niet beseffend wat hen te wachten stond. Toen buiten de dageraad aanbrak, merkten we de deken van zware wolken op die in een ruige lucht leken te trillen en trillen. Als het regende, werd de skydive geannuleerd; Op 16.000 voet staan ​​regendruppels als naalden op één lijn, omdat ze veel sneller vallen dan water.

Met onze duimen gekruist voor mooi weer kwamen we aan bij het Skydive Center en voltooiden het nodige papierwerk en, tot enige ergernis, een weging (een eerlijke afrekening na een maand van verpletterd Avo-ontbijt). We trokken een losse broek en strakke bandjes aan en keken daarna naar een instructievideo.

alt="Klaar om in stapels rotsen te skydiven">Atlas & LaarzenKlaar om te vliegen

Buiten verslechterde het weer en we wachtten geduldig terwijl onze instructeurs op onderzoek uitgingen. Na ongeveer een uur kregen we groen licht en stapten we met een mengeling van angst en opwinding in het busje.

De instructeurs waren typisch enthousiast: iedereen barstte van enthousiasme en laaiende uitbundigheid toen we naar het vliegveld liepen. Het ding over adrenalinejunkies is dat ze nooit genoeg krijgen van adrenaline. Tijdens de rel werden we op de een of andere manier tot een ‘doodseskader’ gezalfd.

Helaas zou het lot niet op de proef worden gesteld, want zodra we het vliegveld bereikten, sloeg het weervenster dicht. Leeggelopen wachtten we een half uur op het vliegveld voordat we terugkeerden naar het administratiecentrum.

alt="Donkere lucht tijdens het skydiven in stapels rotsen">Atlas & LaarzenSombere hemel

Twee van onze groep vertrokken omdat ze die middag een vlucht moesten halen. De rest van ons werd gevraagd nog een tijdje te wachten. Misschien zou onze laatste dag in Australië toch een natte explosie worden. We wachtten nog een uur totdat Peters behoefte aan koffie groter was dan zijn behoefte aan snelheid. We verzekerden onze instructeurs dat we nog steeds wilden springen en na de koffie meteen terug zouden komen.

Zoals de wet vereist, belde een instructeur ons net toen we bij het koffiehuis aankwamen en zei dat we het terug moesten brengen. Er was nog een raam opengegaan. Deze keer stapten we in de bus met een gevoel van vervagende hoop; de lucht buiten leek erger dan voorheen.

We hoefden niet bang te zijn, want zodra we aankwamen, kregen we te horen dat we onze spullen weer moesten aantrekken en naar het vliegtuig moesten gaan. De adrenaline begon weer te pompen. Toen we in het vliegtuig stapten, merkte ik dat Peter kalm en ontspannen was, in schril contrast met onze eerste skydive. Zoals hij zei in City Girl, Country Boy, deinsde ik nauwelijks terug toen ik voor de eerste keer uit het vliegtuig sprong terwijl hij een spervuur ​​van krachttermen was.

Dat wil niet zeggen dat er geen zenuwen bij betrokken waren. Een klant die aan het vliegtuig hing, vroeg om uitstel. Als dit mijn eerste skydive was geweest, had hij me misschien een pauze gegeven, maar zoals het er nu voor stond, voelde ik me kalm en ontspannen.

Toen we uit het vliegtuig sprongen, in plaats van te gillen en schreeuwen zoals ik de eerste keer had gedaan, keek ik om me heen, nam het uitzicht in me op en genoot van het gevoel van vliegen.

We reden door dichte wolken en ik zag dat het waar was: op deze hoogte en snelheid prikken de druppels als naalden. Gelukkig regende het nog niet en waren we snel door het pijnlijke gedeelte heen.

Na een minuut vrije val waarschuwde mijn instructeur Ken me dat hij aan de lijn trok. We schoten omhoog in een opwindende haast en daarna in een onnatuurlijke rust: een vreemd gevoel van farce, alsof dit op de een of andere manier onwerkelijk was.

• alt=“Fallschirmspringen in Cairns“>
• alt=“Bereit zum Fallschirmspringen in Steinhaufen“>
• alt=“Fallschirmspringen in Cairns“>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=“Fallschirmspringen in Cairns“>
• alt=““>

Atlas & Laarzen

Ken gaf mij de teugels en ik manoeuvreerde ons onder zijn leiding. Na een korte tijd gaf ik de controle graag uit handen (er is een reden waarom ik autorijden vermijd). Terwijl we zwaaiden en zwaaiden, was ik blij dat ik een reisziektepil had ingenomen. De eerste keer dat we gingen skydiven, voelde ik me volkomen misselijk nadat ik cirkels in de lucht had getekend. Deze keer was er alleen maar ontzag.

Al snel was het tijd om af te dalen. We renden richting de grond en ik tilde mijn benen op zoals te zien is in de instructievideo. Toen Ken de grond raakte, zwaaide ik ook mijn voeten naar beneden. We wankelden even en kalmeerden toen terwijl pure adrenaline door onze aderen stroomde.

alt=“Viering na de vlucht na het parachutespringen in Cairns”>Atlas & LaarzenViering na de vlucht na het parachutespringen in Cairns

We gilden en gilden - de enige mogelijke reactie op een snelheid van 16.000 voet door de lucht. Peter kwam weer bij me zitten en we dachten erover na hoe dit anders was dan onze eerste skydive. Het was minder eng, maar net zo spannend.

Ken stelde ons de vraag die hij aan al zijn flyers stelt: Zou je het nog een keer doen? Peter en ik pauzeerden even en glimlachten toen. Ja. Natuurlijk zouden we het opnieuw doen. En zo eindigde onze Australische odyssee, en wat een passend einde.

Parachutespringen in Cairns: de essentie

Wat: Parachutespringen in Cairns, Australië.

Waar: We verbleven in het Park Regis City Quays Hotel in Cairns, een schone en handige uitvalsbasis voor het verkennen van de stad en daarbuiten. De kamers zijn ruim en functioneel en beschikken over een koelkast, magnetron en een gezellig balkon.

Er is een zwembad op het dak en een gemoedelijke lounge naast de receptie. Park Regis City Quays biedt ook een scala aan appartementen, waaronder een optie met twee slaapkamers, een groot balkon, een grote koelkast en een magnetron.

Wanneer: Cairns is een toegangspoort tot het Great Barrier Reef en daarom is de beste tijd om te bezoeken juli tot oktober vanwege het goede zicht en weinig regen en wind.

Hoe: We gingen skydiven in Cairns met Skydive Australia, een professionele outfit waardoor we ons 100% veilig en comfortabel voelden.

Cairns zelf is te bereiken met de auto vanaf Hertz Australia, met de bus vanaf Greyhound Australia of met het vliegtuig naar Cairns Airport. Boek binnenlandse of internationale vluchten met Skyscanner tegen de beste prijzen.

oud=““>

Australië is een enorm land. Als je de planning liever uit handen geeft, raden we G Adventures en hun kleine groepsreizen door Australië aan.

Lonely Planet Australia is een uitgebreide reisgids voor het land, ideaal voor degenen die zowel de topattracties willen verkennen als de minder bereisde wegen willen bewandelen.

Missieverklaring: Atlas & Boots

      .