5 dingen die reisschrijvers je niet vertellen

5 dingen die reisschrijvers je niet vertellen

Voordat ik mijn baan opgeeft om te reizen, werkte ik twee jaar bij RoughGuides.com en daarvoor als functie -editor bij de tijdschriften Aziatische vrouw en Aziatische bruid. Gedurende deze tijd merkte ik dat in de reisrapporten die ik las, enkele veel voorkomende onderwerpen en zinnen verschenen: gasten genoten altijd van "hartelijk eten", hutten waren altijd "een beetje" ingebed "tussen" en de seizoenen bestonden altijd uit "azure water" (ik heb de laatste

Veel minder vaak kwam ik teksten tegen die een ruwer inzicht in de reiservaring boden - en het was altijd verfrissend toen ik het deed. In werkelijkheid is reizen niet altijd geweldig. Soms is het teleurstellend, maar we geven het zelden toe. Hier zijn vijf waarheden die reisschrijvers ze niet graag vertellen.

"De plaats die ik bezocht was een beetje onzin"

reisschrijvers worden betaald om een ​​droom te verkopen, zij het uit levendige Griekse zeeën of sombere IJslandse landschappen. Hun stukken vertellen over pulserende markten vol felle kleuren, van charmante straatkinderen die hun goederen aanbieden, van oudere heren die op verands doden. Je maakt een wenselijk beeld met als doel je te inspireren om daarheen te gaan of op zijn minst daarheen te gaan - waarom zou je eindelijk rapporteren over een reisbestemming om de lezers te vertellen dat je het moet vermijden?

In de zeldzame gevallen waarin het gebeurt (zoals dit artikel over Marrakech), is het niet alleen verfrissend, maar ook veel informatiever en vermakelijker dan een liefdesbrief vol superlatieven. Ze zullen de waarheid vaak gemakkelijker ervaren van bloggers (zoals in dit artikel over Vietnam), omdat ze over het algemeen niet worden verhinderd relaties te onderhouden met toeristische kantoren en touroperators.

Een fase hierboven noem ik de "Bear Grylls -behandeling". Hier creëert een schrijver spanning om zijn geschiedenisdrama te geven. "Travels" van Michael Crichton is een klassiek voorbeeld: de overleden auteur spreekt over het beklimmen van de Kilimanjaro, navigeren uit kleine Afrikaanse steden, kamperen in de buurt van olifanten en duiken in de open zee, alsof het levensbedreigende activiteiten zijn. In werkelijkheid deed Petrus al deze dingen en ze waren moeilijk maar niet zo moeilijk.

"De mensen die ik ontmoette waren niet zo interessant"

Peter en ik zaten op een balkon met uitzicht op het Azure -water van Savusavu (sorry, kon me niet helpen). De dageraad was ingebroken en de lucht rook naar brandend hout. Het was een van deze nachten die slechts een paar woorden vereisten, dus zaten we daar en observeerden de golven in stilte.

Al snel een vriend van de backpacker - laten we hem Mark noemen - voegde zich bij ons met wie we de gebruikelijke uitwisseling hadden (waar we waren, hoe lang we op Fiji waren, waar we daarna wilden gaan). Toen hij hoorde dat we naar Tonga gingen, schenen zijn ogen. "Oh, je moet EUA bezoeken. Ik heb daar tijd doorgebracht met een geweldig gezin." Hij stak zijn hand uit en pakte de leider van de South Pacific op de tafel. Hij draaide het door, wendde zich naar Tonga en gaf ons vervolgens een lezing van 40 minuten over waar we heen gaan en wat we zouden moeten zien (inclusief alle verbazingwekkende dorpsleiders die hij ontmoette, en de "echte" Tonganer met wie hij zijn tijd doorbracht).

Onze beleefde pogingen om de lezing te bedwingen, kwamen met dove oren totdat Peter eindelijk opstond en zei: "Wauw, bedankt, dat is veel informatie. Ik honger, dus we zullen waarschijnlijk iets te eten krijgen."

reisschrijvers staan ​​erop dat ze tijdens hun reizen 'fantastische mensen' zullen ontmoeten, maar soms is dat gewoon niet waar. In feite is het meestal niet waar (tenzij je bar "geweldig" ongewoon laag is). We hebben indrukwekkende mensen ontmoet tijdens onze reizen en we hebben indrukwekkende mensen ontmoet, maar echt "geweldige" mensen zijn zeldzaam.

"Ik negeer mijn eigen advies"

Elke reisschrijver van werknemers zal u vertellen dat u malariat -tablets moet nemen wanneer u in een malarian zand zit, reisverzekering afneemt, veranderende kleding in uw handbagage stop, enzovoort. Nou, toen ik Cambodja in 2010 bezocht (en er een bijbehorend reisartikel over schreef), nam ik geen malariat -tabletten, hoewel ik door het land was gereisd. Dit is hoe de malaria -kaart voor Cambodja eruit ziet:

alt = ">

Uiteindelijk was het goed, maar het punt is dat ik niet naar mijn eigen advies heb geluisterd. Toen Peter en ik deze week aankwamen op Faleolo International Airport in Samoa en hoorden dat Fiji Airways onze rugzakken niet had uitgenodigd, hadden we alleen de kleren op onze rug (en Peter had zelfs geen tandenborstel). Dit in tegenstelling tot wat elke ervaren reiziger - inclusief ons - u zal vertellen. Wat we u niet zullen vertellen, is dat we zelfgenoegzaam zullen zijn. We laten onze paspoorten achter in onze rugzakken in plaats van in de hostelsafe, we delen niet altijd ons geld en nemen vaak aan dat onze bagage veilig aankomt.

"Soms geef ik liever op mijn laptop"

Oké, afgezien van het feit dat niemand meer zegt "pootle", is het waar dat we soms gewoon binnen zitten en Facebook of Twitter of BuzzFeed willen oproepen. Zelfs als we 17 uur op een boot doorbrachten om naar een afgelegen baai te komen die op de hemel lijkt, willen we binnen zitten en een kijkje nemen op Facebook. Als de weelderige groene bomen in de wind regenen en het witte zand met de zoetste echo's, willen we binnen zitten en een kijkje nemen op Facebook. Kortom, we willen allemaal online zijn - meer carpe dongle dan Carpe Diem.

"Ik draag mijn slipje aan de linkerkant"

"Wat ga je doen om te wassen?" Lees de tekst van mijn kleine zusje en gebruik hoofdletters om deze onmogelijke taak te presenteren. "Eh wat ik thuis doe: was mijn kleren een keer per week wassen," typte ik terug. Oh, optimisme en naïviteit. Elke week? In werkelijkheid ben ik te druk met het verkennen van grotten, het beklimmen van vulkanen en ze varen door de lucht (en, ja, om op mijn laptop te plunderen). Het is gewoon niet elke week niet praktisch, vooral als je te maken hebt met dubieuze hygiëne. Daarom moeten sommige compromissen zo nu en dan worden gesloten. Niet altijd, let wel, maar soms ...

Missie statement: Atlas & Boots

 .