5 dingen die reisschrijvers je niet vertellen

5 dingen die reisschrijvers je niet vertellen

Voordat ik mijn baan opzegde om te reizen, heb ik twee jaar bij Roughguides.com gewerkt en daarvoor als redacteur bij de tijdschriften Asian Woman en Asian Bride. Gedurende deze tijd merkte ik dat er een aantal gemeenschappelijke thema's en zinsneden naar voren kwamen in de reisverhalen die ik las: gasten genoten altijd van 'stevige gerechten', hutten bevonden zich altijd 'tussen' iets, en zeeën waren altijd gemaakt van 'azuurblauw water' (dat laatste neem ik mezelf kwalijk).

Veel minder vaak kwam ik teksten tegen die een rauwer inzicht gaven in de reiservaring - en het was altijd verfrissend als ik dat deed. In werkelijkheid is reizen niet altijd geweldig. Soms is het ronduit teleurstellend, maar dat geven we zelden toe. Hier zijn vijf waarheden die reisschrijvers je niet graag vertellen.

“De plaats die ik bezocht was een beetje onzin”

Reisschrijvers worden betaald om een ​​droom te verkopen, of het nu gaat om levendige Griekse zeeën of verlaten IJslandse landschappen. Haar stukken vertellen over levendige markten vol felle kleuren, over charmante straatkinderen die hun waren verkopen, over oudere heren die op veranda's liggen te dommelen. Ze schetsen een wenselijk beeld met als doel je te inspireren om daarheen te gaan, of er tenminste heen te willen gaan - waarom zou je tenslotte een bestemming beschrijven alleen maar om de lezers te vertellen deze te vermijden?

In de zeldzame gevallen dat het gebeurt (zoals dit artikel over Marrakesh), is het niet alleen verfrissend, maar ook veel informatiever en onderhoudender dan een liefdesbrief vol superlatieven. Vaak zul je de waarheid gemakkelijker te weten komen via bloggers (zoals in dit artikel over Vietnam), omdat ze over het algemeen niet beperkt zijn in het onderhouden van relaties met toeristenbureaus en touroperators.

Een stap hogerop is wat ik de “Bear Grylls-behandeling” noem. Dit is waar een schrijver spanning creëert om drama aan zijn verhaal toe te voegen. Michael Crichton's 'Travels' is een klassiek voorbeeld: daarin vertelt de overleden auteur over het beklimmen van de Kilimanjaro, het navigeren door kleine Afrikaanse stadjes, kamperen in de buurt van olifanten en duiken in de open zee alsof het levensbedreigende ondernemingen zijn. In werkelijkheid deed Peter al deze dingen en ze waren moeilijk, maar niet zo moeilijk.

“De mensen die ik ontmoette waren niet zo interessant”

Peter en ik zaten op een balkon met uitzicht op de azuurblauwe wateren van Savusavu (sorry, ik kon er niets aan doen). De schemering was gevallen en de lucht rook naar brandend hout. Het was een van die avonden waarin weinig woorden nodig waren, dus zaten we zwijgend naar de golven te kijken.

Al snel kregen we gezelschap van een backpackervriend - laten we hem Mark noemen - met wie we de gebruikelijke uitwisseling hadden (waar we waren, hoe lang we in Fiji waren, waar we vervolgens heen wilden). Toen hij hoorde dat we naar Tonga gingen lichtten zijn ogen op. 'O, je moet 'Eua bezoeken. Ik heb daar tijd doorgebracht met een geweldige familie.' Hij boog zich naar voren en pakte de Zuid-Pacifische gids op die op tafel lag. Hij bladerde er doorheen, wendde zich tot Tonga en gaf ons vervolgens een lezing van 40 minuten over waar we heen moesten en wat we konden zien (inclusief alle geweldige dorpsleiders die hij ontmoette en de 'echte' Tonganen met wie hij zijn tijd doorbracht).

Onze beleefde pogingen om de lezing in bedwang te houden waren aan dovemansoren gericht totdat Peter uiteindelijk opstond en zei: 'Wauw, bedankt, dat is veel informatie. Ik heb honger, dus we gaan waarschijnlijk wel iets te eten halen.'

Reisschrijvers beweren dat je tijdens je reizen ‘geweldige mensen’ zult ontmoeten, maar soms is dat gewoon niet waar. In feite is dat meestal niet waar (tenzij je lat voor 'geweldig' ongewoon laag ligt). We hebben geweldige mensen ontmoet tijdens onze reizen en we hebben geweldige mensen ontmoet, maar echt 'geweldige' mensen zijn er maar heel weinig tussen.

“Ik negeer mijn eigen advies”

Elke werkende reisschrijver zal je vertellen dat je malariapillen moet nemen als je in een malarialand bent, een reisverzekering moet afsluiten, schone kleding in je handbagage moet stoppen, enzovoort. Nou, toen ik Cambodja in 2010 bezocht (en er een gerelateerd reisartikel over schreef), heb ik geen malariapillen geslikt, ook al reisde ik door het land. Zo ziet de malariakaart voor Cambodja eruit:

oud=““>

Uiteindelijk ging het prima, maar het punt is dat ik niet naar mijn eigen advies heb geluisterd. Toen Peter en ik deze week op Faleolo International Airport in Samoa aankwamen en hoorden dat Fiji Airways onze rugzakken niet had ingeladen, hadden we alleen de kleren op onze rug (en Peter had niet eens een tandenborstel). Dit is in tegenstelling tot wat elke ervaren reiziger – inclusief wij – u zal vertellen. Wat we je niet zullen vertellen, is dat we zelfgenoegzaam worden. We laten onze paspoorten achter in onze rugzakken in plaats van in de kluis van het hostel, delen ons geld niet altijd en gaan er vaak vanuit dat onze bagage veilig aankomt.

“Soms snuffel ik liever rond op mijn laptop”

Oké, afgezien van het feit dat niemand meer ‘Pootle’ zegt, is het waar dat we soms gewoon binnen willen zitten en Facebook, Twitter of Buzzfeed willen checken. Zelfs als we 17 uur op een boot hebben doorgebracht om naar een afgelegen baai te gaan die op de hemel lijkt, willen we binnen zitten en een blik werpen op Facebook. Als de weelderige groene bomen in de wind bewegen en het witte zand de zoetste echo's laat horen, willen we binnen zitten en een kijkje nemen op Facebook. Kortom, we willen allemaal online zijn - meer carpe dongle dan carpe diem.

“Ik draag mijn slipje binnenstebuiten”

“Wat ga je doen aan WASH?” Lees de tekst van mijn kleine zusje en gebruik hoofdletters om deze onmogelijke taak weer te geven. ‘Eh, wat ik thuis doe: één keer per week mijn kleren wassen,’ typte ik terug. Oh, het optimisme en de naïviteit. Elke week? In werkelijkheid heb ik het te druk met het verkennen van grotten, het beklimmen van vulkanen en het zeilen door de lucht (en ja, plunderen op mijn laptop). Elke week is gewoon niet praktisch, vooral als je te maken hebt met gedeelde badkamers met twijfelachtige hygiëne. Daarom moeten er zo nu en dan compromissen worden gesloten. Niet altijd, hoor, maar soms...

Missieverklaring: Atlas & Boots

      .