De 10 meest (schijnbaar) gevaarlijke dingen die we hebben gedaan

De 10 meest (schijnbaar) gevaarlijke dingen die we hebben gedaan

Zeven jaar nadat we onze baan hebben opgezegd om de wereld rond te reizen, kijken we terug op enkele van de meest risicovolle dingen die we tijdens het reizen hebben gedaan

Peter en ik hebben de grap dat ik op de mooiste plekken ter wereld van mijn fiets ben gevallen - waaronder Bora Bora in Frans-Polynesië en Isabela op de Galápagos. Ik leerde pas rijden toen ik 28 was en mijn gebrek aan ervaring leidde tot talloze valpartijen.

Wat interessant is, is dat niemand mij ooit 'dapper' of 'gedurfd' noemt als ik fiets of paard rijd, ook al zijn deze activiteiten statistisch gezien (en uit persoonlijke ervaring) tot de gevaarlijkste die ik ooit heb gedaan.

In plaats daarvan zijn het zaken als parachutespringen en bungeejumpen die de meeste indruk op anderen maken. Hieronder deel ik 10 ogenschijnlijk gevaarlijke dingen die we deden - waarvan sommige een reëel risico met zich meebrachten, maar waarvan de meeste gewoon leuk waren.

1. Banden wisselen in het leeuwengebied van Namibië

Ik zal eerlijk zijn: het was een van de meest zenuwslopende ervaringen die ik ooit heb gehad. Peter en ik waren op dag 13 van onze epische zelfrijdende safari door Namibië toen we onze tweede lekke band in evenveel dagen kregen.

We hadden de vorige dag 160 kilometer heen en terug gereden naar de dichtstbijzijnde garage om een ​​vervangende band te halen nadat we de band hadden gebruikt die we hadden. We hebben geluk want op de 13e dag braken we opnieuw een band, dit keer midden in het Etosha National Park, dat bekend staat om zijn overvloed aan leeuwen.

In de parkeerregels staat duidelijk dat u uw voertuig nooit mag verlaten. Helaas was er geen telefoonontvangst, dus we konden niet om hulp bellen. We wachtten af ​​of er nog iemand zou komen opdagen, maar Etosha is een grote plaats en we hadden uren kunnen wachten.

Dus stelde Peter voor om de band in leeuwengebied te vervangen. Ik moet opletten en toeteren als ik beweging zie.

Hoe moet ik het voertuig rondom in de gaten houden? Zou ik snel genoeg toeteren? Zouden wij de twee domme toeristen zijn die door leeuwen worden gedood omdat ze de officiële veiligheidsregels negeerden?

Atlas & LaarzenEen leeuw lounget in het Etosha National Park

Ik haalde diep adem en knikte. Peter werkte stil en snel terwijl ik bezweet en angstig de omgeving zorgvuldig afspeurde. Een kwartier later zat de band er om en stapten we weer in de auto, lachend van opluchting en mogelijk een beetje hysterisch.

Een halve kilometer verderop stopten we met lachen. Daar zagen we een leeuw luieren onder een boom en beseften we dat dit verhaal heel goed anders had kunnen aflopen.

2. Drie van de zeven toppen beklommen

Peter heeft drie* van de zeven toppen beklommen: de Kilimanjaro in Tanzania, de berg Elbrus in Rusland en de berg Aconcagua in Argentinië, waarbij elke klim steeds moeilijker werd.

(* Vier als je Kosciuszko in Australië meetelt, evenals The Bass List)

Toen ik hem na Elbrus aan de telefoon sprak, was hij in een goed humeur. Toen ik hem echter na Aconcagua sprak, klonk hij volkomen uitgeput. Fysiek was het de zwaarste dag van zijn leven, zei hij. Meerdere keren had hij overwogen het op te geven en terug te keren - iets wat ik hem nog nooit over een berg had horen zeggen.

De Aconcagua is een “beloopbare” berg (d.w.z. zonder technisch touwwerk), maar brengt een merkbaar risico met zich mee. Met een hoogte van bijna 7.000 meter zou de berg het hoogste sterftecijfer hebben van alle bergen in Zuid-Amerika. Als het om gevaarlijke inspanningen gaat, staat een poging om de Seven Peaks te beklimmen behoorlijk hoog op onze lijst.

3. Een aardverschuiving in Peru overgestoken

Het oversteken van een aardverschuiving tijdens onze Salkantay-trekking in Peru leek eerder spannend dan gevaarlijk, maar het was een risico genoeg om onze gidsen merkbaar ongerust te maken. We hebben een uur gewandeld om te proberen het te vermijden, maar toen we beseften dat een brug was weggespoeld, keerden we om en keerden terug naar de plek.

Daar baanden we ons een weg onder een deken van regen over een steile helling van afbrokkelend puin. Sommigen van ons waren beter af dan anderen. Een vrouw van begin twintig huilde van zenuwachtigheid toen ze overstak, aan de hand geleid door twee gidsen.

Peter en ik waren relatief zorgeloos, maar nu ik terugkijk, zie ik dat één misstap slecht zou zijn geëindigd.

4. Gewandeld naar Erta Ale in Ethiopië

De Danakil-depressie in Ethiopië is een van de heetste, diepste en droogste plekken op aarde. Het is zo extreem dat hier leven is aangetroffen in puur zuur. De temperatuur bereikt regelmatig 45°C en zeeën van gesmolten magma sijpelen net onder het oppervlak van de korst.

De meest indrukwekkende plek is Erta Ale, een van de meest actieve vulkanen ter wereld. De route erheen heet de “wandeling naar de hel en terug” en vereist een driedaagse reis onder militaire escorte.

In 2012 werden vijf toeristen gedood en vier mensen ontvoerd bij een aanval door rebellen van Afar, en een fataal incident vond plaats enkele dagen na ons eigen bezoek.

Het deed ons opnieuw nadenken over de voor- en nadelen van riskant reizen, en hoewel Erta Ale een ongelooflijk gezicht was, weet ik niet helemaal zeker of ik het allemaal nog een keer zou doen.

5. Uit een vliegtuig gesprongen – twee keer

Hier komen we op grappig terrein terecht waar het waargenomen gevaar groter is dan het werkelijke gevaar. Peter en ik hebben twee keer geskydiven, eerst in Groot-Brittannië en daarna in Australië. Beide keren waren absoluut spannend.

Interessant genoeg werd de skydive in Cairns bijna afgelast vanwege de regen en terwijl we door hevige condensatie reden, begreep ik waarom. Op deze hoogte steken regendruppels als naalden omdat ze veel sneller vallen dan water.

Ik was in ieder geval blij dat het weer onze sprong niet in de weg stond. Zoals ik in de video zeg: dit komt het dichtst in de buurt van vliegen... tenzij ik BASE-jumpen ga doen.

6. Sprong op een van de langste bungies ter wereld

Er is een moment waarop je naar de rand van de 134 meter hoge Nevis Bungy in Nieuw-Zeeland schuifelt en denkt: oh jee. Als het waar is dat mensen geboren worden met twee angsten: harde geluiden en vallen, dan is het springen van een rand in een afgrond zeker in strijd met de menselijke natuur.

Atlas & LaarzenKia midden in haar sprong

Op de rand zwaaide ik voorzichtig naar de camera en luisterde naar het aftellen: “Drie, twee, één, Bungy.” Met bonzend hart sprong ik er met een gil van af.

Enkele seconden later besefte ik dat mijn ogen gesloten waren. Ik heb haar opgepikt. Als ik dat zou doen, zou ik er veel plezier aan beleven. Ik voelde dat ik diep de vallei in dook en vervolgens weer naar boven snelde. Ik dacht altijd dat ik een hekel zou hebben aan het springerige gevoel, maar de Nevis Bungy was volkomen glad. Ik viel terug op de grond en voelde een wervelwind van ongeloof. Het was spannend, eng en absoluut opwindend.

Mensen vragen me of de Nevis Bungy of parachutespringen enger was. Het was ongetwijfeld de bungee. Ondanks de veel grotere hoogte voelt parachutespringen niet echt als een val. De kracht van de lucht om je heen heeft een drijfeffect. Met de Nevis Bungy val je eigenlijk gewoon.

7. Duik met haaien in de Galápagos

Nogmaals, dit was meer leuk dan gevaarlijk, maar als mensen de beelden zien van Peter die over een rifhaai in beeld glijdt, snakken ze meestal luid naar adem.

Tijdens een duik op de Galapagoseilanden kwamen we tientallen witpuntrifhaaien tegen die op de oceaanbodem rustten. Op een diepte van bijna 20 meter brachten we enkele indrukwekkende minuten door met het observeren van deze prachtige (en enge) beesten.

Natuurlijk zijn witpuntrifhaaien zelden agressief tegenover mensen. In tegenstelling tot hun oceanische neef zijn ze zelden agressief, tenzij ze worden geprovoceerd. Ze zijn echter onbevreesd en nieuwsgierig, en zullen soms zwemmers benaderen om ze te onderzoeken.

8. De Sani Pass in Lesotho gereden

Sani, gelegen aan de westkant van de provincie KwaZulu-Natal in Zuid-Afrika, is een bergpas die Underberg in Zuid-Afrika verbindt met Mokhotlong in Lesotho. De Hairpin Pass, beschreven als een van de gevaarlijkste ter wereld, begint op een hoogte van 1.544 m en stijgt tot 2.876 m.

Sani Pass werd rond 1950 gebouwd en blijft een uitdagende rit. Met bochtige bochten, los grind, steile hellingen en haarspeldbochten vereist het nauwgezette zorg en geoefende vaardigheden. Op sommige plaatsen bedraagt ​​de gradiënt 1:3 en heeft onder verraderlijke omstandigheden al mensenlevens geëist. Eén van de haarspeldbochten heeft zelfs de nogal ontnuchterende naam ‘zelfmoordcurve’.

We staken de pas over tijdens onze reis naar Zuid-Afrika in 2018. De vooruitgang verliep uiterst traag, maar we klaagden niet. Dit is een gelegenheid waarbij het echt beter is om het zekere voor het onzekere te nemen.

9. Zwommen met walvishaaien in Djibouti

De walvishaai is de grootste bekende vissoort die vandaag de dag leeft. Het vormt geen bedreiging voor de mens, maar de enorme omvang ervan kan overweldigend zijn.

Tijdens onze reis in Djibouti wees onze spotter naar het water voor ons en Peter en ik sprongen er meteen in. Helaas voer de walvishaai de tegenovergestelde richting uit en de twee boten volgden, waardoor de passagiers veel dichter bij de boot werden afgezet. Peter en ik keken elkaar aan. We hebben de fout gemaakt om te vroeg te springen.

Op dat moment kwam er beweging in mijn ooghoek. De walvishaai kwam recht op ons af. Ik dook onder water en de haai zwom recht naar mij toe terwijl ik in het water dreef.

Atlas & LaarzenEen walvishaai zwemt langs Kia

Zijn huid glinsterde in het licht en ik hield mijn adem in terwijl hij zo dichtbij zwom dat ik dacht dat zijn staart me zou raken als hij zich omdraaide. Zijn enorme massa gleed snel voorbij en ik ademde uit, lang, zacht en langzaam.

10. Een via ferrata beklommen in Catalonië

Na het wisselen van banden in Namibië is dit voor mij het meest zenuwslopende ding op de lijst. Ik heb eerder gezegd dat ik het meest nerveus ben als ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen veiligheid tijdens risicovolle activiteiten. In tegenstelling tot bungeejumpen of parachutespringen, waarbij je nooit aan de handen van een expert ontsnapt, vereist via ferrata dat je je eigen karabijnhaken verwisselt, wat betekent dat een onzorgvuldige fout je naar de grond kan laten vliegen.

Een paar meter verderop op onze via ferrata in Catalonië begon mijn linkerbeen ongecontroleerd te trillen. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt en ik besefte dat ik bang moest zijn. Ik herinner me dat het een vreemde, academische kwaliteit had en een ver verwijderd deel van mij dacht: "Huh, dus dat is het."

Ik verzamelde mijn zenuwen en liep verder naar boven. Toen we de top bereikten, geloofden noch Peter, noch onze gids Jordi me toen ik zei dat het enger was dan bungee.

Met behulp van persoonlijke anekdotes, vermengd met scherp reisadvies, delen we alles wat we hebben geleerd over het leven onderweg in Don't Offer Papaya: 101 tips voor je eerste keer rond de wereld.

Missieverklaring: Atlas & Boots

      .