Noem me een diva, maar ik ben klaar met kamperen

Noem me een diva, maar ik ben klaar met kamperen

We hebben allemaal een bepaald beeld van onszelf: een idee van wie we zijn, wat we wel en niet leuk vinden, onze sterke en zwakke punten. Als ik je zou vragen drie goede en drie slechte dingen over jezelf te noemen, zou je dat waarschijnlijk gemakkelijk kunnen doen.

Mijn positieve eigenschappen zijn dat ik vastberaden, vindingrijk en loyaal ben. Aan de andere kant vind ik het negatief dat ik eigenwijs, ambitieus en ongeduldig ben. Tussen deze zes grote kenmerken liggen honderden kleinere: hoe ik er niet tegen kan om te laat te komen, hoe ik het niet leuk vind om mijn eten te delen, hoe ik pas een film kijk als ik het boek heb gelezen.

Een zelfbeeld hebben is niet uniek en ook niet interessant. Wat interessant is, is wanneer je ontdekt dat je ongelijk hebt over jezelf. Als je mij bijvoorbeeld vraagt ​​of ik op Meredith uit The Parent Trap lijk...

Ik zou zeggen: 'Natuurlijk niet. Ik ben weg! Ik heb de foto's om het te bewijzen!'

• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>

Mijn zelfbeeld vertelt me ​​dat ik avontuurlijk en natuurminnend ben, en dat ik het leuk vind om bij het open vuur te loungen na een verfrissende duik in het beekje aan het einde van het pad. Na onze laatste kampeerronde (in San Agustin, Colombia) besefte ik echter de waarheid, namelijk dat ik niet graag buiten ben en dat ik me niet op mijn gemak voel om rond te hangen met vijverschuim in mijn haar.

De waarheid is dat ik een hekel heb aan kamperen. Ik probeerde het leuk te vinden, echt waar. Na een wankele start kampeerden Peter en ik nog een paar keer, maar ik werd er ellendig van. Kamperen is als duizend papiersneden: ik wil buiten zitten maar vind rupsen op mijn been, ik wil wat eten koken en een krab in de pan vinden, ik wil douchen maar vind er twee monolithische kevers in, ik wil naar het toilet, maar het lijkt op Silence of the Lambs (motten, geen kannibalen).

• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>

Gelukkig ben ik niet langer bang voor spinnen (daarover volgende week meer), maar ik ben nog steeds doodsbang voor insecten. Ik hou ook van douchen in de avond, me schoon voelen en slapen in een echt bed. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: zo zie en voel ik mij als ik ergens logeer (januari 2015).

oud=““>Atlas & Laarzen

Zo zie en voel ik mij tijdens het kamperen (februari 2015).

oud=““>Atlas & Laarzen

En dus weiger ik het meer te doen – ik ben klaar met kamperen. Ik weet dat het goedkoop is, en ik weet dat Peter er dol op is, en ik weet dat hij al zes maanden een tent van 2 kg op zijn rug draagt, maar ik haat het. Ik zou hem niet drie dagen achter elkaar naar Sleepless in Seattle laten kijken, dus dat kan hij mij ook niet laten doen.

Noem me een diva, als je wilt, vertel me dan dat ik geen 'echte' backpacker ben, of dat ik niet voldoe aan een willekeurige standaard van buitencultisme. Ik ben er overheen.

Missieverklaring: Atlas & Boots

      .