Brexit: Wakker worden in Little Britain

Brexit: Wakker worden in Little Britain

Het Britse besluit om de EU te verlaten was een slechte beslissing. Op vrijdag 24 juni werd ik wakker en merkte dat ik in een heel ander Groot-Brittannië woonde dan ik dacht

Kia en ik hebben de neiging om in deze blog weg te blijven van de politiek. We hebben zo’n divers en internationaal publiek dat de politiek van één regio zelden iedereen interesseert. Vorige week nam ons thuisland echter een besluit dat schokgolven over de hele wereld veroorzaakte. Het Britse besluit om de Europese Unie te verlaten was een slechte beslissing die naar mijn mening niet genegeerd kan worden.

Verlies van identiteit

Op vrijdag 24 juni werd ik wakker en merkte dat ik in een heel ander Groot-Brittannië woonde dan ik dacht.

Ik dacht dat ik in een progressief, ruimdenkend en samenhangend Groot-Brittannië leefde dat zich ertoe wilde verbinden de wereld op een positieve manier vooruit te helpen. Donderdag was ik er trots op Brits te zijn. Vrijdag schaamde ik me ervoor Brits te zijn.

Ik ben geboren in 1984. Ik ben geboren in een Europa dat nog steeds worstelde met de nasleep van de Tweede Wereldoorlog; een nog steeds verdeeld Europa midden in de Koude Oorlog. Begin jaren negentig werd dit Europa verenigd, en toen ik volwassen werd en me echt met de politiek ging bemoeien, maakte ik deel uit van een vrij, veelbelovend Europa.

Een Europa dat zo anders zou zijn dan het Europa waarover ik in de geschiedenisles op school had geleerd. De fouten en verdeeldheid uit het verleden zouden zich nooit meer herhalen.

Ik heb me altijd Brits gevoeld, niet Engels. Ik maak deel uit van een land dat bestaat uit vier zeer verschillende naties, allemaal verenigd onder één koninkrijk. Mijn achternaam, Watson, is een Schotse naam, onderdeel van een oude clan die geassocieerd wordt met de gebieden Aberdeen en Kincardineshire. We hebben zelfs onze eigen tartan.

alt=“Wakker worden op de kaart van Little Britain”>

Verdeeld koninkrijk: Schotland en Noord-Ierland stemden voor Restant; Engeland en Wales stemden grotendeels voor Leave

Ik heb mij altijd een Europeaan gevoeld. Geografisch gezien maakt Groot-Brittannië deel uit van Europa. Historisch gezien maakt Groot-Brittannië deel uit van Europa en politiek gezien maakte Groot-Brittannië deel uit van Europa. Ik heb altijd een identiteit gehad. Deze identiteit was zowel Brits als Europees. Het is onnodig om te zeggen dat Kia en ik allebei voor Remain hebben gestemd in het referendum.

Nu is mijn land en zijn identiteit in beweging. Het referendum over het EU-lidmaatschap veranderde de zaken. Wij als natie hebben duidelijk een boodschap naar Europa gestuurd, en die boodschap gaat ongeveer zo: wij geloven dat we beter af zijn zonder jou.

Bovendien wordt het, nu Schotland tegen de Brexit stemt, steeds waarschijnlijker dat het land het Verenigd Koninkrijk zal verlaten. Voor het eerst in mijn leven voel ik mij een vreemdeling in mijn eigen land. Ik dacht dat ik mijn landgenoten begreep, maar nu weet ik het niet meer zo zeker.

Een verdeeld land

Een groot deel van de ‘toxic Leave’-campagne werd gevoerd over de immigratiekwestie. Of u nu voor of tegen immigratie bent, doet er grotendeels niet toe, aangezien de leiders van de Leave-campagne nooit hebben beloofd de immigratie in Groot-Brittannië te verminderen. In plaats van feiten en gegevens heeft xenofobe retoriek de campagne grotendeels gedomineerd, waarbij de nadruk ligt op ‘de anderen’ en hoe ‘zij’ banen stelen, uitkeringen afpersen en ons gezondheidszorgsysteem onder druk zetten.

Dit argument is zó stom. In een land dat is gebouwd op eeuwenlange kolonisatie is klagen over immigratie niets minder dan hypocriet. In een land waar immigranten de ruggengraat vormen van onze openbare diensten, gezondheidszorg en onderwijssystemen, is het kortzichtig om te suggereren dat ze niet welkom zijn.

Groot-Brittannië is een land dat is gebouwd op ruim 2000 jaar immigratie. Onze eerste koning was een verdomde Franse immigrant, omdat hij hardop schreeuwde! En onze huidige koninklijke familie is van Duitse afkomst.

alt="Wakker worden met de kleine Britse kolonisatie">

Ik spreek ook niet vanuit een bevoorrecht Londens perspectief. Ik ben opgegroeid in Caister-on-Sea, vlakbij Great Yarmouth, waar een UKIP-burgemeester is. Ik ben goed bekend met de specifieke mix van ontneming van kiesrecht, segregatie en sociale immobiliteit die de opstand tegen het establishment drijft. De stem om te vertrekken is echter niet alleen maar een schreeuw om aandacht; het is een oorverdovende schreeuw van afwijzing.

Heeft de helft van de mensen in mijn land werkelijk dezelfde ideologie als de extremistische nationalistische partijen zoals UKIP, BNP en EDL – de enige Britse politieke partijen die het verlaten van de EU steunen? Bent u het werkelijk eens met Donald Trump, Vladimir Poetin en de leider van ISIS? Geloven ze echt in waar ze zojuist op hebben gestemd?

Deze week heeft Groot-Brittannië de Europeanen afgewezen. Wie zal de volgende zijn?

Mijn land voelt zich plotseling erg verdeeld.

Verloren generatie

Misschien wel de grootste tragedie van dit referendum is dat de mensen die er het meest door getroffen zullen worden – de mensen die er het langst mee zullen moeten leven – juist de mensen zijn die tegen hebben gestemd. Een beslissende 73% van de 18- tot 24-jarigen en 62% van de 25- tot 34-jarigen stemde voor blijven. Dit zijn de generaties die moeten leven met de gevolgen van de Brexit.

alt="Wakker worden met de stem van Little-Britain-Age">

Dit wijdverspreide citaat uit de Financial Times vat het het beste samen:

“De jongere generatie heeft het recht verloren om in 27 andere landen te wonen en te werken. We zullen nooit de volledige omvang kennen van de gemiste kansen, vriendschappen, huwelijken en ervaringen die ons zijn ontzegd. De bewegingsvrijheid werd door onze ouders, ooms en grootouders ontnomen als afscheidsklap voor een generatie die al verdrinkt in de schulden van hun voorgangers.”

Eén Twitter-gebruiker verwoordde het botter:

“Een generatie die alles heeft gegeven: gratis onderwijs, gouden pensioenen, sociale mobiliteit, die heeft gestemd om de toekomst van mijn generatie af te pakken.”

Persoonlijk hebben Kia en ik veel om over na te denken. We zijn momenteel in Groot-Brittannië en plannen onze volgende grote reis. Daarna wilden we nog even terug naar Frankrijk of misschien wel verder weg verhuizen. Misschien moet het nu verder weg zijn.

De uitslag van het referendum zal onze toekomst beïnvloeden. Bepaalde deuren zullen nu gesloten zijn en andere kunnen moeilijker te openen zijn. We moeten het stof laten neerdalen voordat we beslissen wat onze opties zijn. Eén ding is zeker: we voelen ons ongemakkelijk in een land dat de ideologie van extreemrechts heeft omarmd.

De toekomst…

Ik ben ervan overtuigd dat Groot-Brittannië een catastrofale fout heeft gemaakt. De EU is zeker niet perfect, maar heel weinig vakbonden zijn dat ooit. De argumenten voor een vertrek zijn eigenlijk alleen maar argumenten voor het verbeteren van de EU; om het te repareren, laat het niet liggen.

Ik hoop dat het resultaat van de Brexit meer gaat over het misleiden van het Britse publiek, in plaats van hen echt te laten geloven in waar ze zojuist voor hebben gestemd: verdeeldheid, isolationisme, vreemdelingenhaat. Hoe dan ook, de conclusie is verontrustend: miljoenen mensen zijn óf onwetend, óf intolerant, óf allebei.

Mijn afscheidsgedachten over dit onderwerp zijn dezelfde als mijn opening: schaamte. Reizen is een belangrijk onderdeel van ons leven en als we vanaf nu mensen ontmoeten en hen vragen waar we vandaan komen, zal ik ze vertellen dat ik Brits ben en zal ik me schamen: beschaamd omdat mijn land lijkt te denken dat het beter is dan de Europese Unie; beschaamd dat we op het internationale toneel een domme beslissing hebben genomen; gênant dat we niet konden zien hoe goed we het hadden en dat we het allemaal weggooiden.

Mijn enige hoop is dat de huidige en toekomstige lidstaten van de Europese Unie openheid en tolerantie blijven tonen tegenover de Britten en de rest van de wereld. Veel van mijn landgenoten hebben een fout gemaakt. Beoordeel ons alstublieft niet allemaal op basis van onze fouten.

Missieverklaring: Dreamstime

      .