Hallo Londen

Hallo Londen

Zeventien landen, vier continenten, een internationale dateline en een complete wereldreis later zijn we thuis

Wij zijn thuis.

Vorig jaar augustus namen we afscheid. Zeventien landen, vier continenten, een internationale dateline en een complete wereldreis later zijn we thuis.

De zaken zijn anders. Borisfietsen zijn nu rood. De Tories hebben de meerderheid. En Robert Peston liet haar groeien.

Mannen lijken langer. Vrouwen zijn glamoureuzer, maar dat denk ik misschien pas na een jaar in wandelkleding. hakken. God, ze voelen zich geweldig. Ineens ben ik weer elegant. En dan doen ze natuurlijk pijn, maar verdomd, ze brengen me van Charing Cross naar Sagar, waar ik vrienden ontmoet voor het avondeten.

'De hipster-invasie heeft Stepney Green bereikt. Oost-Londen is van niemand, maar ik ben nog steeds territoriaal.'

Ik struin de winkels af op zoek naar een knielang vest, mijn oude nog ingepakt. Ik kan moeder onmogelijk zien zonder dat mijn spijkerbroek haar bedekt, onfatsoenlijk als ze naakt is. Ze kust me als begroeting.

Ee kitha obesta oyseh beh? ze begroet mij. Wat voor staat is dit? Ze verwijst naar de huidskleur die ze aan mij heeft doorgegeven, die ik zo achteloos heb vervuild met de zon. Ze leidt mij naar binnen.

Er zijn geen tranen. Tranen zijn niet ons ding. De jongste van mijn vijf zussen is inmiddels getrouwd. Een ander heeft een nieuw kind. Wij Abdullahs zijn niets anders dan huwbaar en vruchtbaar.

De hipster-invasie heeft Stepney Green bereikt. Oost-Londen is van niemand, maar ik ben nog steeds territoriaal. Ik loop over het kerkhof van St Dunstan en het kalmeert me zoals altijd. Ik loop sneller langs Ben Johnson Road. Op mijn 33e ben ik te oud om lastiggevallen te worden door jongens op straathoeken, maar herinneringen zijn sterker dan spieren, dus ik voer toch mijn tempo op.

Ik kijk naar forensen in de Londense metro en de zelfvoldaanheid van een reiziger welt in mij op. Het maakt niet uit, ik straf hun haast – maar de waarheid is dat het zo is. Mensen hebben nog steeds een leven te leven. Niemand weet en het kan niemand iets schelen dat ik zo lang weg ben geweest of dat ik de dingen anders zie.

We vertrekken binnenkort voor onze paar maanden in Frankrijk, dus ik knuffel Londen zo hard als ik kan. Ik eet. Oh, ik eet en en eet en eet. Bangalore Express in Bank, Kati Roll Company in Oxford Circus, Lahore Kebab House in Whitechapel, Zeera in Mile End. Om de gulzigheid te compenseren, loop ik langs grachten. Ik doe mijn eerste sub-30 5k. Ik ben fitter dan ik vreesde.

Ik ga naar de bioscoop - mijn eerste in een jaar - en koop een enorme popcorn-cola-combinatie. Ik zit alleen en voel me op mijn gemak.

Ik geef uit. Ik koop Estée Lauder Advanced Night Repair en Thierry Mugler's Angel en Viviscal vitaminecapsules en een veelzijdige Italiaanse draagtas. Ze slikken er honderden uit mijn thuisbuffer en zijn in tegenspraak met de filosofie van de reiziger, maar dat vind ik niet erg, want ik heb me al heel lang niet helemaal schoon en helemaal mooi gevoeld, en nu wel.

Ik bezoek Richmond Park en kijk naar herten die rondlopen. Ik loop in de schemering over Waterloo Bridge en zie hoe de skylines donkerder worden onder de late zomerzon. Ik voel het gezoem en de hartslag van mijn geboortestad en ik voel een geluk dat diep en diepgaand is.

Hallo Londen, ik huil zachtjes. Het is zo fijn om thuis te zijn.

Very British Problems van Rob Temple is een hilarisch kijkje in de Britse psyche en laat zien hoe we een natie zijn van sociaal onhandige maar goedbedoelende gekken die elke dag worstelen om er doorheen te komen zonder zich te verontschuldigen tegenover een levenloos object.

Missieverklaring: Dreamstime

      .