Gevangen in de koplampen van LA

Veröffentlicht:

Aktualisiert:

Von:

Een botlid duwt me achterin met een elleboog. Dit wordt gevolgd door een oppervlakkige verontschuldiging die, net als al het andere in de pulserende balk, hardop wordt geschreeuwd. De gestoomde kleuren zwart en paars zijn atypisch hard en de lichten zijn een beetje te helder.

Ik kijk naar Peter. Hij heeft grote ogen, net als ik. We hebben dezelfde vraag: wat nu? Onze vrienden in LA, die ons de stad laten zien, gingen op een sigaret en lieten ons even alleen in de trendy bar achter.

Noch Peter noch ik zijn zes maanden op zo'n plek geweest. Nadat we Londen hebben verlaten, vielen we snel in het langzamere tempo van de Stille Oceaan en opereerden we handig op de eilandtijd ("misschien nu, misschien later, misschien later, misschien morgen, misschien nooit").

In Londen leefde ik van Hyperspeed, een lading die bereidwillig wordt gedragen en vaak wordt geciteerd door elke stadsbewoner die zijn waarde wil bewijzen (ik heb het zo druk = ik ben zo gevraagd). Op straat is deze hyperspeed vertraagd in een wandeling, dus de lichtlichten uit LA waren een beetje verontrustend.

  • alt = "">
  • alt = "">
  • alt = "">
  • alt = "">
  • alt = "">
  • alt = "">
  • alt = "">
  • alt = "">
  • alt = "">
  • alt = "">
  • alt = "">
  • alt = "">

Tempo -veranderingen doen me vragen hoe ik kan omgaan met de Mega -steden van Zuid -Amerika. Het maakte me ook duidelijk dat ik niet meer ben dan wat ik in de afgelopen twee decennia heb geïdentificeerd: een stadsmeisje. Ik had deze reis gepland als een korte adempauze van het werk toen ik stopte voordat ik terugkeerde naar Londen en een andere baan bij het publiceren aannam.

Voor Peter was het een reis vol mogelijkheden; Van veranderende landen, banen en leven.

Lange tijd probeerde hij me te overtuigen om ergens in een klein dorp te wonen, zo niet in het buitenland, dan ergens in het Engelse land. Elke keer dat ik hetzelfde antwoordde: "Ik zou me vervelen." LA heeft mijn mening veranderd. Misschien zou het goed zijn zonder het lawaai, vervuiling, verkeer en stress.

Misschien is het louter blootstelling: hoe langer je in een omgeving leeft, hoe meer je naar het tegenovergestelde verlangt. Misschien zou ik na vijf jaar op een eiland verlangen naar de Gray Streets of London. Misschien zouden beter weer, frisser eten en mooiere mensen zich na een tijdje vervelen. Ik weet het niet precies.

Ik weet dat ik het eindelijk wil weten.
.