Gevangen in de schijnwerpers van LA

Gevangen in de schijnwerpers van LA

Een benige ledemaat geeft me een elleboogstoot in de rug. Dit wordt gevolgd door een plichtmatige verontschuldiging, luid geroepen zoals al het andere in de bruisende bar. De gedempte kleuren zwart en paars zijn ongewoon hard en de lichten zijn iets te fel.

Ik kijk naar Petrus. Hij heeft grote ogen, net als ik. Wij hebben dezelfde vraag: wat nu? Onze vrienden in LA die ons de stad rondleidden, gingen een sigaretje roken en lieten ons even met rust in de trendy bar.

Noch Peter, noch ik waren al zes maanden op een plek als deze. Nadat we Londen hadden verlaten, vielen we al snel over op het langzamere tempo van de Stille Oceaan en opereerden we comfortabel op eilandtijd (“misschien nu, misschien later, misschien morgen, misschien nooit”).

In Londen leefde ik op hypersnelheid, een last die gemakkelijk gedragen kan worden en vaak aangehaald wordt door elke stadsbewoner die zijn waarde wil bewijzen (ik heb het zo druk = ik ben zo veelgevraagd). Onderweg vertraagde deze hypersnelheid tot een wandeling, dus de felle lichten van LA waren een beetje verontrustend.

• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>
• alt=““>

Door de verandering van tempo vraag ik me af hoe ik omga met de megasteden van Zuid-Amerika. Het deed me ook beseffen dat ik niet langer ben wie ik de afgelopen twintig jaar heb geïdentificeerd: een stadsmeisje. Ik plande deze reis als een korte onderbreking van het werkende leven, een tussenstop voordat ik terugkeerde naar Londen en een andere baan in de uitgeverij aannam.

Voor Peter was het een reis vol mogelijkheden; van veranderende landen, banen en levens.

Lange tijd probeerde hij mij ervan te overtuigen om ergens in een klein dorp te gaan wonen, als het niet in het buitenland was, dan ergens op het Engelse platteland. Elke keer antwoordde ik hetzelfde: “Ik zou me vervelen.” LA is van gedachten veranderd. Misschien zou het wel goed gaan zonder het lawaai, de vervuiling, het verkeer en de stress.

Misschien is het de pure blootstelling: hoe langer je in een omgeving leeft, hoe meer je naar het tegenovergestelde verlangt. Misschien zou ik na vijf jaar op een eiland verlangen naar de grijze straten van Londen. Misschien zouden beter weer, verser eten en aardigere mensen na een tijdje saai worden. Ik weet het niet precies.

Wat ik wel weet, is dat ik het eindelijk wil weten.
.