9 literackich miejsc, które chcielibyśmy, żeby były prawdziwe

9 literackich miejsc, które chcielibyśmy, żeby były prawdziwe

Jest kilka książek, które czytałam w dzieciństwie, a które były naprawdę przerażające. Halucynogenne szaleństwo Alicji w Krainie Czarów, zwariowani mali ludzie z Lilliputu i nieziemskie cechy Oz sprawiły, że zrobiło mi się żal bohaterów, którzy żyli w tych krainach.

Jednak inne książki sprawiły, że zapragnęłam odwiedzić namalowane w nich miejsca. Oto moje ulubione miejsca literackie, które chciałbym, aby były prawdziwe.

Camelot

Król Artur i jego Rycerze Okrągłego Stołu

stary=„„>

Camelot przywołuje obrazy surowych rycerzy na białych koniach i niesamowicie pięknych kobiet, w których się zakochują. Mityczny zamek i miasto po raz pierwszy pojawiło się w XII-wiecznej literaturze francuskiej i było kojarzone z legendarnym królem Arturem.

Według doniesień Camelot, z bujnym lasem i skomplikowaną architekturą, siedziba słynnego Okrągłego Stołu, znajdował się gdzieś w Wielkiej Brytanii. Niestety większość uczonych zgadza się, że jest to całkowicie fikcyjne. Więc nie ma dla nas białych rycerzy. Westchnienie.

Rivendell

Hobbit i Władca Pierścieni

stary=„„>

Rivendell, elfie miasto w Tolkienowskim Śródziemiu, charakteryzuje się pierzastymi wodospadami wijącymi się wśród skalistych klifów, przytulnymi domami balansującymi na zboczach gór i atmosferą zen przypominającą klasztor buddyjski. Daje także możliwość przypadkowego i celowego spotkania z Aragornem–czego nie lubić?

Atlantyda

Atlantyda i inne zaginione światy

stary=„„>

Według legendy, którą grecki filozof Platon napisał około 360 roku p.n.e., zaginiony subkontynent Atlantydy był niegdyś domem zaawansowanej cywilizacji. Po raz pierwszy spisane w BC. Kraj był bogaty w złoto, srebro i metale szlachetne oraz egzotyczną przyrodę.

Niestety, mieszkańcy Atlantydy stali się chciwi, żarłoczni i małostkowi, więc za karę bogowie zesłali Atlantydę do morza w ramach „strasznej nocy pełnej ognia i trzęsień ziemi”.

Narnia

Kompletne Opowieści z Narnii

stary=„„>

Narnia, główna akcja magicznych książek CS Lewisa (a później kiepskiej serii filmów), to kraina czarów wypełniona gadającymi zwierzętami, krasnoludami, czarownicami i mitycznymi bestiami.

Z falistymi wzgórzami na południu, oceanem na wschodzie i wielkim pasmem górskim na zachodzie, w Narnii niewątpliwie wiele dzieci zaglądało do swojej szafy pod osłoną księżyca.

Nibylandia

Piotruś Pan

stary=„„>

Jest coś słodkiego, ale także niepokojącego w koncepcji Nibylandii. Dom Piotrusia Pana, Dzwoneczka i Zagubionych Chłopców, to kraina wiecznego dzieciństwa. Choć niewielu z nas wybrałoby stan wiecznego okresu poprzedzającego okres dojrzewania, Neverland oferuje nutę nostalgii, która jest zarówno urocza, jak i pocieszająca.

Hogwart

Kompletna kolekcja Harry'ego Pottera

stary=„„>

Ta szkoła dla uzdolnionych magicznie jest główną scenerią megaserialu J.K. Rowling o Harrym Potterze. Hogwart to ogromny, rozległy zamek z mieszaniną wież i blanków. Jest położony wśród pochyłych trawników, kwietników i grządek warzywnych, jeziora, dużego, gęstego lasu, kilku szklarni i dużego boiska do quidditcha–i sowa. Kto nie chce sowy?

Shangri-La

Zagubiony horyzont

stary=„„>

Shangri-La, obecnie synonim „raju”, to fikcyjna lokalizacja z powieści Jamesa Hiltona „Zagubiony horyzont” z 1933 roku. Opisywana jest jako mistyczna, harmonijna dolina zamknięta na zachodnim krańcu gór Kunlun w Azji.

Odizolowani od prawdziwego świata mieszkańcy Shangri-La są szczęśliwi, spokojni i prawie nieśmiertelni, żyjąc znacznie dłużej niż normalna długość życia ludzkiego.

Plaża

Plaża

stary=„„>

Fikcyjna plaża Alexa Garlanda była domem dla grupy byłych podróżników szukających idealnego towarzystwa. Otoczony krystalicznie czystą wodą, białymi plażami i bujną zielenią, ten raj miał być idealnym tłem dla doskonałej cywilizacji.

Niestety, błędy ludzkie ostatecznie niszczą iluzję doskonałości. Hollywoodzka adaptacja została nakręcona na Ko Phi Phi w Tajlandii, którą obecnie odwiedzają hordy turystów spragnionych własnego kawałka raju.

Macondo

Sto lat samotności

alt=“stare miasto-kartagena”>Tak sobie wyobrażam Macondo

Ta senna kolumbijska wioska występuje w „Sto latach samotności” Gabriela Garcíi Márqueza. Dom dynastii Buendia, to scena wielkich miłości, rywalizacji, tajemnic i kłamstw. Magia i szaleństwo biegają po ulicach, a miasto z czasem rośnie i kurczy się.

Macondo podobno wzorowane jest na miasteczku Marqueza z dzieciństwa, Aracataca, i nie istnieje, ale to nie pozbawia nas nadziei, że rodzina Buendía żyje gdzieś w jego murach.

stary=„„>

Fotografia: Czas marzeń