Naucz się nurkować, naucz się zatrzymywać

Naucz się nurkować, naucz się zatrzymywać

„Życie jest za krótkie na złe książki” – powiedziała mi kiedyś znajoma. Przez jakiś czas wymienialiśmy się rekomendacjami i byłem zszokowany, że zrezygnował z The Kite Runner. „Tak trzymaj” – nalegałem. „Spodoba ci się”.

Wzruszył ramionami. „Jeśli nie podoba mi się książka w pierwszych dwóch rozdziałach, to koniec”. Udawał, że to wyrzuca.

„Chciałbym być bardziej taki jak ty” – powiedziałem. I to miałem na myśli. Widzisz, jestem typem osoby, która uparcie dąży do zdobycia książki, zadania lub projektu, który nie sprawia mi przyjemności, tylko po to, aby móc go ukończyć. Czytanie „Uprawnionego chłopca” było jedyną rzeczą, nad którą kiedykolwiek miałam pełną kontrolę i nad którą się poddałam – i do dziś nie daje mi to spokoju.

Mając to na uwadze, nie miałem wątpliwości, że się nauczę, zapisując się na 3-dniowy intensywny kurs PADI Open Water Diver (zaledwie kilka dni po tym, jak przyznałem, że nurkowanie było pierwszą podróżą, od której prawie się wyrzekłem). nurkować i ukończyć kurs. Jasne, denerwowałem się, ale zacząłem, więc oczywiście miałem zamiar to skończyć.

Tylko, że nie mogłem tego zrobić.

Dzień 1 poszedł stosunkowo dobrze. Nasza pięcioosobowa grupa studentów spotkała się z Michaelem, naszym instruktorem, podczas pierwszego nurkowania na wodach otwartych w ramach kursu. Oprócz tego, że złożyłem swoje życie w ręce 22-latka, w wodzie czułem się całkiem komfortowo. Oddychanie przez automat było dla mnie łatwe i kiedy zeszliśmy na głębokość około 11 metrów, poczułem się znacznie bezpieczniej niż podczas mojego pierwszego nurkowania.

Następnie Michael ostrzegł nas, że drugi dzień będzie intensywny ze względu na skróconą długość kursu. Poranek spędziliśmy na teorii, następnie testy praktyczne na basenie i drugie nurkowanie w wodach otwartych. Następnego dnia mieliśmy przystąpić do egzaminu końcowego, po którym miały miejsce dwa nurkowania na wodach otwartych. Poruszyłem się na krześle i zapytałem, czy ktoś kiedykolwiek nie zaliczył zajęć praktycznych.

Michał potrząsnął głową. „Nie możesz zawieść jako taki, ale większość ludzi nie zdaje testów grupowych”.

To całkowicie mnie rozwaliło. Straciliśmy już jednego ucznia z naszej grupy (po pięciu minutach na kontrolerze powiedział, że to nie dla niego i wyszedł). Myślałem, że teraz, gdy ukończyłem pierwsze nurkowanie, wszystko będzie w porządku, ale tak naprawdę najtrudniejsza część miała dopiero nadejść.

Tego wieczoru Peter i ja spędziliśmy wieczór, przepracowując pięć lekcji z podręcznika PADI. Zatrzymałem się przy różnych listach egzaminów praktycznych. Zwykle były one rozłożone na cztery, pięć dni – ja miałem jeden poranek. Węzeł w moim żołądku zacisnął się, ale nawet wtedy wiara, że ​​zdam, pozostała silna.

Dzień 2 rozpoczął się o 8:30. Odbyliśmy dwie godziny pracy teoretycznej i nauczyliśmy się, jak składać i demontować cały nasz sprzęt do nurkowania. Następnie rozpoczęliśmy od testów praktycznych.

Najpierw trzeba było przepłynąć 200 metrów, a następnie 10 minut marszu po wodzie. Po drugie, musieliśmy wyjąć nasze automaty oddechowe (węże oddechowe) pod wodą i założyć je ponownie po 10 sekundach. Ku mojemu zdziwieniu udało mi się to zrobić znacznie łatwiej niż przy pierwszym nurkowaniu, kiedy przestraszyłem się i prawie się wycofałem.

Następnie musieliśmy „zgubić” nasze automaty, przenieść je pod wodę i ponownie włożyć. Następnie musieliśmy usunąć część wody, którą Michael wpuścił do naszych masek – był to proces wdychania przez automat i silnego wydychania przez nos, aby wypchnąć wodę. Następnie odbyły się testy „na powietrzu”, podczas których musieliśmy wyjąć automaty, dopłynąć do innego nurka, poprosić go o alternatywny automat i włożyć go do ust, a następnie złożyć ręce i wypłynąć na powierzchnię.

Godzinę później czułem się zaskakująco dobrze. Michael przyznał później, że nie sądził, że zajdę tak daleko, kiedy mu powiedziałem, że nie jestem dobrym pływakiem. Następnie przerzuciłem się z automatu na fajkę i wróciłem pod wodę, co przy pewnym wysiłku mi się udało. Następnie musieliśmy zanurzyć się z fajką pod wodę, pozwolić jej napełnić się wodą, a następnie gwałtownie wydychać, aby ją oczyścić. Znów poradziłem sobie z tym z pewnym trudem.

A potem przyszedł test, który mnie zatrzymał. Uklękliśmy na dnie basenu i Michael napełnił moją maskę wodą, zakładając, że będę wdychać przez usta i wydychać przez nos, aby wypchnąć wodę. Instynktownie wciągnęłam powietrze ustami i nosem, co zalało mi zatoki i poczułam się, jakbym tonęła. Wystrzeliłem na powierzchnię, zerwałem maskę i wyciągnąłem automat – klasyczne oznaki spanikowanego nurka.

Michael i Peter pojawili się, aby mnie uspokoić i zachęcić do ponownej próby. Po kilku minutach zrobiłem to. Tym razem udało mi się zdjąć połowę maski, ale znowu spanikowałem i strzeliłem. Za trzecim razem sytuacja się powtórzyła. Za czwartym razem właśnie mi się to udało, ale zamiast dalej spokojnie pływać, podskoczyłem i zdjąłem sprzęt.

– Wtedy to zrobiłem, prawda? Zrobiłem to.

Michael skinął głową na tak, a następnie powiedział uroczyście: „Ale musisz to zrobić jeszcze raz”. Widział moją reakcję i wyjaśnił: „Musisz to robić, dopóki nie będziesz pewien, że dasz radę na otwartej wodzie. Przetestujemy cię na głębokości i nie będziesz w stanie wystrzelić na powierzchnię”.

Już wtedy wiedziałem, że nie mogę kontynuować. Co dziwne, odkryłem, że jeśli włożę głowę do wody z automatem, ale bez maski, mogę wdychać ustami i wydychać nosem, ale mając zalaną maskę, nie mogłem powstrzymać się od próby nabrania jak największej ilości powietrza. W głębinach oceanu ani Michael, ani ja nie bylibyśmy w stanie nic zrobić, gdybyśmy doświadczyli tej samej paniki.

Rozejrzałam się po basenie. W tym momencie drugi nurek z naszej grupy odszedł, pozostawiając tylko dwóch innych: Petera i Francuza imieniem Johnny.

Odwróciłem się do Michaela. – Nie sądzę, że mogę to zrobić.

Peter próbował mnie zachęcić do ponownej próby, ale przebywanie na dnie oceanu w takiej panice nie byłoby dla mnie zabawne ani niesprawiedliwe w stosunku do innych nurków.

Pokręciłem głową. – Nie mogę tego zrobić. I tak, za zgodą Michaela, opuściłem basen i jako trzecia osoba opuściłam pole golfowe. Obserwowałem, jak dwóch ostatnich uczniów rozwiązało pozostałe testy, a następnie dołączyłem do nich na łodzi podczas drugiego nurkowania.

Michael zapytał, czy chcę przystąpić do egzaminu, aby móc dokończyć teorię i w przyszłości przejść do praktyki. To był dzień wcześniej niż planowałem, ale osiągnąłem 86% – dużo, dużo łatwiej niż fizycznie.

alt=““>Ostatni stojący ludzie: Michael (w środku) informuje Johnny'ego i Petera przed drugim nurkowaniem w wodach otwartych

Zanim przestałem, myślałem, że poczuję się jak gówno. Myślałam, że przepełni mnie rozczarowanie i będę tego później żałować, ale wychodząc z basenu, poczułam przypływ ulgi i prawdziwego szczęścia, którego nie musiałam kontynuować.

Dzisiaj widziałem, jak Peter i Johnny odbierali certyfikaty. Zamiast żalu i rozczarowania poczułam jedynie ulgę i dumę.

Może rezygnacja nie jest taka zła.

alt=„Nauka nurkowania: Wszyscy się uśmiechają: Michael wybacza mi, że opuściłem kurs”>Wszyscy się uśmiechają: Michael wybacza mi, że opuściłem kurs

Jak zaliczyć kurs Open Water Diver

Ponad 30 000 osób skorzystało z Atlas & Boots w ramach przygotowań do kursu. Zebraliśmy teraz wszystkie nasze wskazówki, porady i pomoce naukowe w jednej poręcznej książeczce. Za jedyne 2,99 USD otrzymasz:

– Lista wszystkich badań fizycznych >
- Przykłady wszystkich 5 przeglądów wiedzy - Sygnały nurkowe - Ponad 100 fiszek do przejrzenia - Link do interaktywnych fiszek online - Błędy początkujących, których należy unikać i nie tylko

Zobacz pełny spis treści

stary=„„>

      .