Wit privilege in de natuur: de AT-wandelaars die de wet overtraden

Wit privilege in de natuur: de AT-wandelaars die de wet overtraden

Twee wandelaars hebben gelogen en de wet overtreden om dit jaar de Appalachian Trail te voltooien. Moeten we het afdoen als een gewaagd avontuur of moeten we diepere kwesties aanpakken?

Het eerste dat ik moet toegeven voordat ik begin, is dat ik iemand ben die de regels volgt. Ik speel nooit vals bij spelletjes of quizzen, ook al ben ik stom competitief. Ik haat het om te laat te komen op vergaderingen of bijeenkomsten, en ik weet zelfs bij Google "hoe laat ik moet zijn op een etentje", omdat ik weet dat het onbeleefd is om op tijd te verschijnen (de consensus is 15 minuten).

Misschien komt deze dwang voort uit een aangeboren gevoel van gepastheid, maar waarschijnlijker is het een eigenschap die ik heb geërfd van mijn immigrantenouders. Ze kwamen in de jaren zestig naar Groot-Brittannië, een tijd van verhoogde raciale spanningen. Gedurende mijn jeugd heb ik een verandering bij mijn vader opgemerkt telkens wanneer hij met een blank iemand omging, vooral met iemand met autoriteit.

Ik bedoel niet alleen een leraar of een politieagent. Het kan een winkelier of buschauffeur zijn; iedereen die de macht had om hem uit een kamer te gooien. Mijn vader sloeg een verzoenende toon aan – zelfs onderdanig – en glimlachte. De herinnering hieraan doet pijn omdat ik nu besef dat mijn vader bang was voor de blanke man. Dat is de reden waarom hij ons zo moeilijk het zwijgen oplegde als we onhandelbaar waren, of waarom hij op een dag het Sint-Joriskruis dat we aan ons raam hadden vastgemaakt, heeft afgebroken. Hij vreesde dat het een provocatie was, alsof wij als Britse Bengalen geen recht hadden op de Engelse vlag.

Dus ja, dat is misschien de reden dat ik me aan de regels houd. Het zou er ook op kunnen duiden waarom mensen als Andrew Underwood zich opmerkelijk op hun gemak voelen bij het breken ervan. De AT-thru-hiker is een van de twee mensen die de route dit jaar illegaal hebben afgelegd, meldt het tijdschrift Outside. Ik aarzelde om hem hier te noemen, omdat internetschandalen niet prettig zijn. Ik denk echter dat het belangrijk is om te onderzoeken hoe en waarom hij ermee wegkwam.

Underwood "loog of charmeerde zich een weg uit potentiële juridische banden", legt zijn 2500 woorden tellende profiel uit in Outside. Het voegt eraan toe dat hij “de verplichte zelfquarantaine in ten minste drie staten heeft getrotseerd, in afgesloten schuilplaatsen heeft geslapen en zich op paden en door nationale parken en staatsparken heeft begeven.”

Het artikel beschrijft specifieke overtredingen: bijvoorbeeld het misleiden van een kassamedewerker in een supermarkt in de buurt van Baxter State Park of liegen tegen een politieagent in Glasgow, Virginia. Soms werd hij op heterdaad betrapt, maar wist hij aan de gevolgen te ontsnappen. Een medewerker van Baxter State Park berispte hem terwijl hij de berg Katahdin afdaalde, maar liet hem vervolgens glimlachend verder gaan.

alt="Mount Katahdin in Baxter State Park in Maine">James Griffiths Foto/ShutterstockUnderwood werd betrapt toen hij de berg Katahdin in Baxter State Park afdaalde

Niet alleen negeerde Underwood de wet en zijn sociale plicht te midden van een wereldwijde pandemie; Door gesloten paden te betreden, overtrad hij ook de onofficiële regels van de natuur. Het feit dat hij dit gedurende een lange periode en met zoveel vastberadenheid heeft gedaan, getuigt van een speciaal soort voorrecht. Het is waarschijnlijk dat hij zich op zijn gemak voelde bij het betreden van openbare gronden, niet in de laatste plaats omdat hij een blanke man was.

Zijn verdedigers lijken in drie kampen te vallen. Ten eerste heeft hij Covid-19 waarschijnlijk niet verspreid omdat het onderweg veiliger is dan thuis. Ten tweede: we hebben meer rebellen zoals hij nodig/hij is zo punkrock als maar kan/hij toonde de geest van vrijheid en avontuur. Ten derde is het een vrij land en zou het beperken van de bewegingsvrijheid duidelijk on-Amerikaans zijn.

Ik vraag me af of ze zo liefdadig zouden zijn als de wandelaar die tegen de politie loog toevallig zwart was. Als je denkt dat Underwood zelf met deze vraag heeft geworsteld toen hij door het historisch Zuidelijke land ronddwaalde te midden van wereldwijde raciale protesten, dan vergis je je helaas.

"Ik heb daar gewoon niet aan gedacht. Ik was zo gefocust op kilometerdoelen dat ik het in vier maanden of minder heb gedaan. Dat is het enige waar ik de hele dag om gaf", vertelt hij aan Outside. “Ik heb nooit teveel aan iets anders gedacht.”

Dit is een perfect voorbeeld van wit privilege: je hoeft niet bang te zijn dat je gekwetst, gekwetst of gestraft wordt vanwege de kleur van je huid.

Ik vermoed dat dit allemaal behoorlijk streng overkomt. De thrillseeker in mij – degene die uit vliegtuigen en platforms springt en zich laat verleiden door onbezonnenheid – ziet de aantrekkingskracht van wat Underwood deed. Gewoon een man en zijn rugzak, die alle kansen trotseert. Daar zit iets romantisch in, en in werkelijkheid is het onwaarschijnlijk dat hij echt kwaad heeft aangericht. Zijn onverschilligheid ten aanzien van zijn eigen privileges is vervelend.

Welke conclusies trekken politie en parkpersoneel over hem? Welke concessies hebben ze aan hem gedaan? Wat maakte hem comfortabel genoeg om dat te doen in een land waar een zwarte man het gevoel heeft dat hij een pak moet aantrekken als hij melk gaat halen? Heeft hij erover nagedacht?

Als ik enige hoop had dat Underwood zou nadenken over zijn daden, dan werd die vervlogen op het punt in zijn profiel waar hij zegt (volkomen onironisch, zo lijkt het) dat hij van plan is opnieuw op Trump te stemmen vanwege de “steun van de Republikeinse Partij aan de politie en de openbare orde.”

Ik hoefde me geen zorgen te maken dat ik Underwood in verlegenheid zou brengen. Het lijkt erop dat hij dit prima zelf kan.

oud=““>

Hoofdafbeelding: Anthony Heflin/Shutterstock

      .