Als de natuur roept: waarom buitentoiletteren zou kunnen veranderen

Als de natuur roept: waarom buitentoiletteren zou kunnen veranderen

Volgens een nieuwe studie is het begraven van afval misschien niet langer de meest duurzame manier om buitenshuis naar het toilet te gaan

Het aantal mensen dat openbare gronden in de Verenigde Staten gebruikt, neemt al jaren gestaag toe. De pandemie versnelde de trend toen de lockdown-vermoeide Amerikanen in recordaantallen naar buiten stroomden. De toename van het aantal bezoekers heeft ertoe geleid dat verschillende parken en attracties reserveringssystemen hebben geïmplementeerd om de niet-duurzame toename van het bezoekersaantal aan te pakken.

Uit een onderzoek bleek dat er tussen 2019 en 2021 een toename was van 8,1 miljoen wandelaars en 7,9 miljoen kampeerders in de Verenigde Staten. In 2021 maakte het National Park System (NPS) bekend dat 44 Amerikaanse nationale parken dat jaar nieuwe records hadden gevestigd op het gebied van recreatief bezoek. De verwachting is dat de aantallen binnen de NPS in 2022 nog verder zullen stijgen naarmate internationale bezoekers terugkeren. Ook Groot-Brittannië heeft na recordjaren soortgelijke problemen ondervonden in zijn nationale parken en natuurgebieden.

alt="Wandelaars bij Angels Landing">ApinBen4289/ShutterstockDe paden worden steeds drukker

Natuurlijk heeft de toename van het aantal wandelaars en kampeerders ertoe geleid dat mensen buitenshuis naar het toilet gaan. Landbeheerders en wetenschappers debatteren dus over de vraag of het tijd is om de manier waarop we in het bos poepen te veranderen.

Wat is er mis met de oude manier?

Generaties lang wordt buitenenthousiastelingen geleerd het advies van het Leave No Trace Center for Outdoor Ethics op te volgen en hun afval te begraven in gaten (bekend als catholes) van ongeveer 15 tot 20 cm diep en ongeveer 70 passen verwijderd van waterbronnen.

Ze beweren dat dit de beste manier is om watervervuiling te voorkomen, de verspreiding van ziekten te minimaliseren, de kans te verkleinen dat iemand anders het vindt, en de snelheid van ontbinding te versnellen. Er zijn zelfs boeken over dit onderwerp geschreven.

Catholes zijn echter niet bijzonder goed in het afbreken van menselijke uitwerpselen. Het maakt niet uit hoe diep de uitwerpselen zijn begraven of in welke grondsoort ze ook zijn begraven, hoge concentraties ziekteverwekkers kunnen ruim een ​​jaar in de bodem achterblijven. In tegenstelling tot dierlijk afval kan menselijk afval (vanwege ons moderne dieet en gebruik van medicijnen) allerlei parasieten, ziekten en bacteriën bevatten, zoals E.coli en Salmonella, evenals zware metalen, die allemaal gemakkelijk waterwegen en ecosystemen kunnen vervuilen.

Predrag Milosavljevic/ShutterstockBuitentoiletteren zou binnenkort kunnen veranderen

Lara Jacobs, promovendus op het gebied van bosecosystemen en samenleving aan de Oregon State University, stelt dat de meeste mensen niet weten dat het gebruik van cathol schade kan toebrengen aan stroomgebieden, bodems en dieren – inclusief mensen.

“We hebben jarenlang geleerd om gewoon een gat te graven en de ontlasting te begraven”, zegt Jacobs. "Dit is echter in strijd met de wetenschappelijke literatuur, waaruit blijkt dat bacteriën in grote hoeveelheden overleven gedurende de seizoenen en dat de diepte van de begraving er niet toe lijkt te doen. De beste manier van handelen is om je ontlasting niet te begraven, tenzij je van plan bent er veel werk in te steken om deze volledig met aarde te composteren. Outdoorrecreanten moeten hun ontlasting waar mogelijk inpakken."

Er zijn verschillende rapporten en verslagen die de beweringen van Jacob ondersteunen. Uit een onderzoek van de San Juan-rivier, die door Colorado, New Mexico en Utah stroomt en populair is bij rivierlopers, bleek dat de niveaus van E. coli die specifiek verband houden met menselijke uitwerpselen bijna twaalf keer hoger waren dan normaal.

Brenda Landdeck/ShutterstockDe San Juan-rivier in New Mexico

Uit een in 2007 gepubliceerd onderzoek naar 55 stranden in Californië bleek dat 91% van de stranden besmet was met ‘fecale indicatorbacteriën’. Uit een ander rapport uit Alabama en Rhode Island bleek ook dat op verschillende stranden fecale indicatororganismen en ziekteverwekkers aanwezig waren. Bovendien hadden strandgangers die in het zand speelden een grotere kans op gastro-intestinale aandoeningen dan degenen die meldden dat ze geen zandcontact hadden.

Met de onstuitbare toename van het aantal recreatieve buitensporters is er een argument dat catholes in de toekomst eenvoudigweg niet zullen volstaan.

Ga de WAG-tas in

Waste Prevention and Gelling Bags (WAG) zijn prikbestendige, dubbellaagse zakken die zijn ontworpen met een door NASA ontwikkeld stollingsmiddel (ook wel bekend als "poeppoeder") om geurtjes in de zak te verbergen en vast te houden. Traditioneel werden ze gebruikt bij kampeertoiletten, maar ze kunnen gemakkelijk open op de grond worden geplaatst en worden gebruikt door er gehurkt overheen te gaan. Het afval wordt vervolgens dubbel verpakt, van binnen verzegeld en afgevoerd.

WAG-zakken zijn oorspronkelijk ontworpen voor gebruik in gevoelige ecosystemen zoals woestijnen en rotsachtige omgevingen waar menselijk afval niet gemakkelijk biologisch afbreekbaar is, of in riviercorridors waar het risico bestaat op besmetting van waterbronnen. Ze worden echter steeds wijdverspreider omdat verschillende openbare gebieden al WAG-zaksystemen hebben geïmplementeerd om bezoekers aan te moedigen hun afval uit het park of van de berg of het pad te dragen.

corlaffra/ShutterstockKatholieken werken niet in woestijnen of rotsachtige omgevingen

Bezoekers van Bears Ears National Monument in Utah kunnen nu gratis WAG-tassen ophalen bij het bezoekerscentrum. Rocky Mountain National Park in Colorado biedt ook WAG-tassen van “Poop Bag Dispensers” aan bij het vergunningskantoor en bij trailheads door het park.

Op dezelfde manier zijn kampeerders die overnachten op de Guadalupe Peak Wilderness Campground in Texas verplicht om tijdens de duur van hun reis ten minste één WAG-tas per persoon per dag mee te nemen. Bovendien moet de kampeerder vóór afgifte van de vergunning aantonen dat hij over het vereiste aantal tassen beschikt. Ten slotte verplicht het Californische Mount Whitney wandelaars sinds 2006 om WAG-tassen te gebruiken en meldt dat trailgebruikers tot 3.600 kg (8.000 lb) menselijk afval per jaar inpakken.

Het lijkt erop dat WAG-tassen een gangbare praktijk worden in omgevingen die zwaar worden beïnvloed door menselijk verkeer. En naarmate de bezoekersaantallen op openbare terreinen toenemen, zullen er steeds meer van deze gebieden met veel gebruik en veel verkeer behoefte hebben aan een duurzame sanitaire oplossing. Wees dus niet verbaasd als je steeds meer buitenruimtes ziet waar bezoekers worden geïnstrueerd om WAG-zakken te gebruiken en hun afval buiten te zetten.

David Cuhney/ShutterstockMount Whitney heeft sinds 2006 WAG-tassen nodig

Vanuit persoonlijk perspectief heb ik geen probleem met het weggooien van mijn eigen afval en zou ik anderen willen aanmoedigen hetzelfde te doen. Ik vraag me echter af hoe lang het zal duren voordat mensen hieraan gehoor geven. Dat gezegd hebbende, toen ik opgroeide, ruimde niemand zijn hond op. Tegenwoordig is het gebruik van hondenpoepzakjes feitelijk een onderdeel geworden van de cultuur van hondenbezit. Het is bemoedigend om te zien hoe de meerderheid van de mensen hun gedrag heeft veranderd.

Het is ook de moeite waard om op te merken dat, hoewel WAG-tassen momenteel beweren dat ze "goedgekeurd zijn op stortplaatsen", ze, in tegenstelling tot hondenpoepzakjes, niet biologisch afbreekbaar of volledig composteerbaar lijken te zijn. De woorden ontbreken merkbaar bij online verkopers hier, hier en hier. Ik kon bevestigen dat de tassen zijn gemaakt van een ‘gepatenteerde mix van polymeren en natuurlijke zetmeelsoorten’. Het zetmeel wordt vermoedelijk toegevoegd om ze sneller te laten afbreken op stortplaatsen.

De meeste polymeren zijn echter niet biologisch afbreekbaar. Dit betekent dat micro-organismen ze niet kunnen afbreken, dus als ze op de verkeerde manier worden weggegooid, kunnen ze afvalproblemen veroorzaken en kunnen ze vele jaren op stortplaatsen blijven liggen.

Ik vraag me af of WAG-tassen een probleem oplossen door een bestaand probleem te versterken? Naarmate het gebruik van WAG-zakken steeds gebruikelijker wordt, wordt gehoopt dat biologisch afbreekbare en composteerbare opties op natuurlijke wijze en snel de marktstandaard zullen worden.

Hoe je buitenshuis naar het toilet gaat

Traditionele methode

Het Leave No Trace Center for Outdoor Ethics adviseert momenteel dat, afgezien van gevoelige ecosystemen zoals woestijnen of riviercorridors, de beste praktijk voor toiletbezoek buitenshuis het begraven van afval in een kattenhol is.

WAG-zakmethode

WAG-zakken bevatten meestal toiletpapier, handdesinfecterend middel en een dubbellaagse zak met chemische kristallen die menselijk afval inert maken en geur minimaliseren. Het idee is om de zak direct in de binnenzak te legen en deze vervolgens in de buitenzak te sluiten.

Pro tip: Recensenten hebben gesuggereerd dat WAG-tassen niet genoeg toiletpapier bevatten, dus neem wat extra mee.

Hoofdafbeelding: Irving Sandoval/Shutterstock

      .